Bu senden uzaklığımın ilk günü
Karanlık bir yolun ortasındayım şimdi
Yalnızım, uykusuzum, düşünceliyim
Gözlerim arıyor gözlerini...
Ayak izlerin var geçtiğim her sokakta
Şuan ne yapıyorsun kimbilir, düşünüyorum
Aynı şehirde olmalıyız seninle
Konuşmalıyız o sırada yağan yağmuru
Veya yakınmalısın bana sıcaklardan
Vurmalı yüzüme rüzgarın sen kokusu...
Aynı şehirde uyanmalıyız seninle
Hissetmeliyim kendimi varlığınla dopdolu
İşte yeniden bir sabah
Günün ilk ışığı vuruyor odamdan içeri
Karanlık uzaklaşıyor bir süre
Beliriyor hafiften duvarların kiri.
Beynim kendine alarmlar kurmuş
Her sabah sayıklar durur ismini
Bu şehirden gidiyorum;
Gezdiğim sokakları
Sana şiirler yazdığım masayı
Sabah kopamadığım yatağı
Yürüdüğümüz yolları bir bir bırakarak...
Gittiğim yerin kışı soğuk olur diyorlar
Ah canım kadın
Ne güzel uyuyorsundur kim bilir
Yahut uyanmana az kalmıştır
Ya da rüyalarının son evresi...
Ben ise;
Elimde kahve
Uyanmışsın
Ilık bir yaz sabahında.
Yüzün, aynanın parlak tarafı gibi;
Pürüzsüz, kusursuz ve aydınlık...
Boyanmış gülüşün
Doğanın en canlı renklerine.
Avuçlarımda yıldızları tuttum bu akşam
Dupduru yeraltı nehirleri gibi
Ay kadar parlak
Arılardan hünerli.
Temiz, bir günahkârın ilk tövbesi gibi
Avuçlarımda tuttum yıldızların en güzelini;
Seninle olduğumda;
suda sabun,
ateşte buz gibi eriyor zaman,
Durdurmak geliyor içimden
bütün saatleri...
Bana baktığında;
İçimde dolup taşan bir huzur
Karşımda sen ve kadın gülüşün
Tarifsiz kelimeler sarmış dört yanımızı
Ay ışığı gözlerinden sana susuyorum
Sonra ellerini hissediyorum ellerimde
Yorgunluğum kalmıyor, derdim de
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!