Ali Yurdakul Şiirleri - Şair Ali Yurdakul

Değerli arkadaşlar;
Hepimiz hayatlarımızda çok zor zamanlar geçirmişizdir, ben de hayatımda 2 kez çaresiz kaldığımı düşündüm.
1. Yalova da yaşadığım 17 Ağustos 1999 depremi,
2. 1 Aralık 2020 günü kiminizin evinde öğrendiği ve üzülerek yaşadığı, kimiyle de hep beraber yaşadığımız ve bir daha kimsenin yaşamasını istemediğim o sıkıntılı günler.
1 Aralık günü vardiya değişimi yaptığımızda 1 saat içinde ne olduğunu anlamaya çalıştık ve ne yapmamız gerektiğine karar verdik, tam izolasyona geçtik ve durumu İl Müdürlüğümüze ve Sağlık Müdürlüğüne bildirerek hemen durum tespiti istedik, sonuçlara göre pozitif çıkan vakaları sabahlara kadar hastaneye göndererek ya yatışı, ta da reçeteli olarak tedavisine başlandı.
Bu arada virüse maruz kalan ve sonucu pozitif çıkan arkadaşlarımızdan 4 ‘ünü evine göndermemiz,

Üç kardeştik,
Seldiren diye bir dağ köyünde, kaçak odun ve kömür satarak bizi büyütmeye çalışan babamın, haram ve kaçak bir işi yapmamak için bizi Antakya ‘ya, zaten ne olduğunu sonradan öğrendiğimiz mutfağı ve banyosu olmayan, hepsi bir oda olan bir eve taşıdığında…
Babam bir un fabrikasında günde 16 saat çalışıyordu, arada bir görüyorduk babamı, bayramı, pazarı yoktu zaten, öyle bize sarıldığını, öptüğünü, kokladığını da görmedim hiç, ramazan ve kurban bayramlarında sabah 2 saat geç giderdi işe de elini öyle öperdik…
Sonra iki odalı bir gecekondu yaptı bize, sonra bir mutfak, iki oda daha ve bu arada 3 kardeşim daha olmuş, bir kız kardeşim ise vefat etmişti…
Bu arada babam hep çalışıyor, asgari ücret tutarındaki maaşıyla bir yandan bizi okutmaya çalışıyor, bir yandan da evimize eklemeler yapıyordu... Korkudanmıydı, sevdiğimizden mi bilmem çekinirdik babamızdan, saygıda kusur edemezdik, zamanla biz de çalışmaya, yardım etmeye başladık elimizden geldiğince…
Yıllarca babamda izlediğim bişey vardı; yemeğini evden götürürdü, evde ne varsa, bazen artık bir tabak aş, bazen soğan, domates, tuzluyoğurt, çökelek...Boş da gelmezdi çoğunlukla eve, sebze haline uğrar, ucuz ne bulursa alır, en az 3 - 5 km yolu yürüyerek gider gelirdi..

Ülkemin her bir şehrinde yüzlerce yavrum...
Soğuktan titriyor Eskişehir'de, Van’da, Yalova’da, Bilecik, Düzce, Muğla, Mersin, Aydın, Nazilli,
Aksaray, Ankara, Antalya, Balıkesir, Bursa, Bolu, Konya, Kocaeli, Çankırı, Gümüşhane, Giresun,
İzmir, Hatay, Kütahya ya da İstanbul’da,
Kimi ayazda nöbet tutar polistir, kimi asker,
Kimi sağlıkçı, kimi eğitimci, kimi maliyeci, ormancı, Sokaklarda kimi şefkatli bir yuva arar,

Ve bu gün yine 6 Şubat.
Ayşenur'um, Semih' im,
İpek ve Duru olmadan ikinci zalım Şubat...!
Gönlüm seni arıyor Ayşem, Canan'ım...
Neredesin SEN...?
Yüreğim SEN atıyor,

Vedalaşmaları hiç sevmem, çekip gideceksin, hoşçakal bile demeden, sarılmadan...
Allaha emanet olun diye haykırarak içinden, sarılarak gönülden,
gözyaşlarını yüreğine akıtarak,
yürekler sızlayarak...
Hoşçakal Kıbrıs, hoşçakalın dostlarım...
Allah’a emanet olun...

Ölüm ile ayrılığı tartmışlar,
İki dirhem ağır gelmiş ayrılık.
Diye tanımlamış ayrılığı Karacaoğlan.

Sayın Genel Müdürüm, Genel Müdür Yardımcılarım, Daire Başkanlarım, sevgili Huzurevi Müdürü arkadaşlarım. arkadaşlarım.

“Ölüm ile ayrılığı tartmışlar, İki dirhem ağır gelmiş ayrılık.”
Diye tanımlamış ayrılığı Karacaoğlan.

Sevgili arkadaşlarım.

7 yaşında bir çocukken kah oğlak güderek,

Ölüm ile ayrılığı tartmışlar,
İki dirhem ağır gelmiş ayrılık.
Diye tanımlamış ayrılığı Karacaoğlan.

Sayın Genel Müdürüm, Genel Müdür Yardımcılarım, Daire Başkanlarım, sevgili Huzurevi Müdürü arkadaşlarım. arkadaşlarım.

Ve öyle sessiz biter ki herşey..
Ne söylenecek söz kalır, ne de acını anlatabilecek kelime..
Sadece, mutlu görünmeye çalışıp, kabuğuna çekilip, döneceği günü beklersin.
Ayrılık çok zor inan, en derinden parçalanır yüreğin...
En büyüğüyle savaşırsın acının ve en gerçeğini yaşarsın yalnızlığın...

Ve öyle sessiz gider ki..
Ne söylenecek söz kalır, ne de acını anlatabilecek kelime..
Sadece, dualara sığınıp, mutlu görünmeye çalışıp, kabuğuna çekilip, kavuşabilmeyi beklersin...
Ayrılık çok zor inan, en derinden parçalanır yüreğin...
En büyüğüyle savaşırsın acının ve en gerçeğini yaşarsın yalnızlığın...