Ali Kamil Şiirleri - Şair Ali Kamil

Sen gülümsediğinde sevda penceremde cicekler
açar.
Her nefes alışında gökyüzüne nice yıldızlar
kanatlanır.
Yağan yağmur kadar bereketlidir gözlerin.
Engin denizlerin içinde sakladığı berraklık kadar

Sonsuzlukta yitiriyorum kendimi

bir çakıl taşı evrende sekerken
halkalar çiziyorum gökyüzüne
İçleri doluyor sonra

Hasreti yüreğinden at bir yana..
Kanayan yüreğinle dön bana..
Yokluk kelimelerini sil lugatından,
Dudaklarında ez yavaşça sokul bana..
Saçlarını yüreğimin kıyısına getir..
Bahar kokulu saçlarını raks ettir bana..

Sermayenin vatanı yok anne
Onun vatanı paranın olduğu yer
Bizlerin vatanı doğduğumuz yer
Bizim damarlarımızda
Anadolunun onurlu kanı
Gül vatan akıyor anne

Seni düşünüyorum
Her akşam geceyi gözlüyorum fotoğrafının yanıbaşında
Yine içimden geçiyorsun
Bir yıldız seçiyorum kendime
Seçtiğime ben,gerisine sen diyorum
İçim parçalanıyor ağlıyorum

Sen benim kadınımsın
Dudağımdaki gülümseme,gözümdeki yaş
Denizdeki mavi,gökteki ışık
Yıldızlarla ördüm saçlarını
Ayı taç yaptım başına
Sen sonbahar oldun ne çare

Yaşam ile ölüm arası bir adım.
Hayat ise tam ortası,
Tüm özgürlüğüm,
Bütün isyanımla meydan okuyorum
Hayat sana..

Şafağın içine doğru uzanıyor;
Gölgen,
Uzuyor bir anda zamana doğru..
Küllenmiş toprağa karışıyor aşk..
Aşk hâlâ susuz,
Gölgen,

Gözyaşlarım hiç bu kadar sensiz düşmemişti yanaklarıma
Her aşk hikayesini ödenmemiş diyetleri,her acının bedeli
Zavallı gecelerdeki yalnızlığımdı suretsiz kimliğim
Bir mermi gibi çakılmış alnımın ortasına
Ne yana dönsem iki yüzlülük istikametini yazmış ömrümün rotasında
Yarı çıplak teselli ararken sol yanımla çarptım sensizlik duvarlarına

Esirdi sanki güneş yüreğimin karanlık dehlizlerinde
Yırtmak istiyordu mağrur bir edayla
Karanlıkların arasından çıkıp geceyi yırtarak
Şafak vakti doğuşunu müjdelemek istercesine
Renkler anlamını yitirmiş,anlamsızlığa mahkumken
Yüreğimde tomurcuklanmış sen