Önceden, çok önceden.. bir avuç toprak ve su
Şimdi,senin hayale bile sığmaz; gözlerin!
Bir testi sır, omuzda; şimdi kimler, kimlerin
Gözlerini, içmede.. önceden, serin serin? ...
Yağacak, belli artık; hüznün ürkek kuşları
Kurtulmuş kurşun gibi, semanın tavanından..
Gözler içmiş olacak, sonu yok yokuşları
Ve toprak, bir pencere; açılmış kucağından! ...
Karanfiller, zambaklar, duru göl, bir şelale...
Sevincim, gönlümden önce büyüyor..
Nere baksam, nere gitsem; aynı göz!
Her şey beni,benden iyi biliyor..
Her dumanın yüreğinde, aynı köz! ..
Bir kilim yaydım ki, yeşilden yeşil..
Çapakçur Dağları’nda Nur, Bahar’da çiçek olur!
Ve analar, gecesinde Rahmet’in; Levh-i Mahfuzu okur:
‘‘Hikmetim yolcudur, Ömer Ağa; gördüğüm Nur’du, gece..
Alnından semalara, şavkı Murad’a vurur! ...’’
Gözlerinde şehidin; ölüm, tebdil-i mekan!
Ağzımda Kainat’ın memesi, doğduğumda
Ruhum karlar gibi ak, sular gibi berraktı..
Bir bak ki: katran gibi, Yarabbi bu ne hikmet?
Ağladım, gözlerimden bir aysız gece aktı! ...
Güneş,kar ve kabristan..Harput'ta çiçek çiçek
Ve yan yana zamanda...Huzur-u İlâhi’de!
Busesi karda, güneşin; ne mümkün incitsin canı..
Kabristan, bizzat can kokar.. Dergâh-ı İlâhi’de!
Zemini, Mekke; Dağ’ın
Adı: Nur! . Cebel-i Nur!
Sahilinde Zaman’ın;
Dalgalar, doksan ikiyi vurur...
Bir gurup vakti, günahkar
Erzurum'da kış.. Ben, çok çok gecikmiş bir tabip asteğmen! ... Susuz Harmanlar Kışlası' na girdim. Yünden çok kalın ve büyük bir aba örtülmüş gibi kışla, uyuyor..Tepelerde; siyah iki gölge gibi, Aziziye ve Mecidiye Tabyaları... Can çekişen insanların hayal meyal seçilen nefesleri gibi, siyah ve koyu kömür dumanları ve ağır bir kömür kokusu içine dalıp gittim.
Günler sonra: Bahar! ... Toprağın hemen altına serilmiş bir güzel halı; canlanmış, tüyleri büyümüş toprağı kaplamış gibi her yer rengarenk... Rabbime bin şükür diyerek, kekliklerin sektiği yollardan, sarı çiçekleri selamlayarak Aziziye ve Mecidiye Tabyaları'nın bulunduğu tepeye çıktım. Aşağılarda Erzurum yemyeşil… Karşıda: bulutlar arasında Palandöken... Kanatlarım olmadığına ne kadar üzülmüştüm!
Aziziye ve Mecidiyenin şehitlerini kokladım… Ruhaniyetim; aczim ve günahlarım içinde olsa bile bir manevi lezzetle çalkalandı... Gönül bu, nice sonra çiçeklere baka baka, bir başka hayale dalıp gitti…
Bir yanda Aziziye Tabyası, bir yanda Mecidiye
Ortasında bir uslanmaz adam: ben!
Dün Ada’nın Çamları, gene hırçınlaşmış dediler..
Sahi, sen ne zaman yatmayı öğreneceksin?
Şöyle, edebince! ...
Ağlıyorsa bir bulut, semada iç çekerek..
Bir ağaç, gözyaşını; meyvesine alıyor...
Dağılıyor göz yaşı, dillerde eriyerek
Bir göze, renk oluyor..bin bir yürek çalıyor! ...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!