Ahmet Köken Şiirleri - Şair Ahmet Köken

Dediler:
Şu âsâsız dimdik yürüyen
Ak sakallı fâni kimdir? ..
Dedim:
Rahle-i tedrisinden yüzlercesi geçmiş
Gömü'lü Hâfız İbrahim'dir...

(Bu şiir; 26 Mart 2011 tarihinde,İstanbul-Ümraniye Belediyesinin açmış olduğu “7.GELENEKSEL ŞİİR,HİKÂYE,RESİM,YARIŞMASI”nda; aralarında İskender Pala,Nurullah Genç,Vahap Akbaş gibi şair ve edebiyatçıların da bulunduğu jüri tarafından yaklaşık üç bin şiir içerisinden dördüncü seçilerek mansiyon almıştır.) A.K.

HEM GEZDİM HEM RESMETTİM ÂLEMİ YAZI İLE

1.Rü’yâ ve Işık
Ben ki: “Seyyâh-ı âlem, nedîm-i benî Âdem, Evliyâ-yı bî-riyâyım.”

Bir “Karcı şiiri” olmalı şimdi
Bir de buğusu kıvrımlı bir fincan kahve ellerimde
Bir kadim sevda yeli estirmeli bir davudî ses
Ve ne kadar emaneti varsa bende insanların
Alıp götürmeli…

Kederim

Unutulmuşluğumdan değil.

Unutulmuşluğumdan değil ağlayışım.

Suyun içinde sular, alev alev yanıyor,
Bir an ufku denizin kızıla boyanıyor.
Dağlar kıyama durmuş,derya secde hâlinde
Bir ben farketmemişim, yer gök O'nu tanıyor...

Sen gidersin ardından bendeki 'ben' de gider
Bir ben kalırım burda hem sensiz hem de bensiz
Sende de bir 'sen' var da bende kaldıysa eğer
Söyle; ağlamak varken nasıl, nasıl güleriz? ..

Ahmet KÖKEN

Sen tek dayanağımdın kolumdun kanadımdın

Aşk yolunda attığım ilk ve en son adımdın.

Ne bulgur bulgurluğunu kabullendi
Ne düğür ayırdında düğürlüğün...
Tükenip gitti ömrüm tutsak yaşamalarla
Hiç bilmedim
Sahi nasıldır tadı özgürlüğün? ..

Çaltı çayı, köpürsen de taşsan da
Sesine ses veren çıkmaz bu yerde.
Çığlık çığlık yücelerden aşsan da
Merhem bulamazsın çaresiz derde...

Ahmet KÖKEN

Ve aylar yıllar gibi uzuyor uzadıkça
Büyüyorsun gözümde 'ilk'i hatırladıkça
Boynu bükük yetimin oldum senin sultanım
Yüreğim burkuluyor, ışığın parladıkça...

Ahmet KÖKEN