Ahmet Faruk Nalbantoglu Şiirleri - Şair ...

Yüzümü defalarca soğuk ayrılıklarla yıkadım
Fırında mis gibi kokan ekmek kokusuna küstüm
Konuşmadım, şarkı dinlemedim, resmine bakmadım
Üst üste giydiğim umutlar ısıtmadı, çok üşüdüm
Çöllerde kaybolmuş Martı ruh halim
Çaydanlık korktu gözlerimden,

Yüzünü kirletmiş bakışlarım
Ne ismim, ne cismim yakışmış
Dilencinin el açmasıymış gözyaşlarım
Birlikte anılmaktan utanmış
Kıyamam, hiç bir şey olmayı seçerim
Üzülür diye, sevmekten bile vazgeçerim

Yeni doğmuştum
Hüviyetsiz, dilsiz ve dinsiz
İlk nefesimi aldım
Avazım çıktığı kadar bağırdım
Bir Temmuz akşamıydı
Gözlerine aldı beni

Sessiz odalarda kör oldum
Burası soğuk çok soğuk
Yalnızlık ile örtülü üstüm
Unuttum diye diye
Hatırladıkça sustum

Yağmuru sevmeyen insanlar
Zaten yıkanmıyordur
Bana yıkanmak yetmiyor
Kalbime de yağ yağmur

Yalnız bir adam yaşıyor oralarda
Eski albümlere benden çok baktığı kesin
Terk etmek, terk edilmektir
Baba iyi misin

Aynada gözlerime bakamıyorum artık. Gördükleri karşısında üzülmesinler diye.
Kendim ile göz göze gelmekten utanıyorum. Zaten kendime söylediğim yalanlara inanmıyor gözlerim. Yüreğimin yalancısıyım oysa. Bağlanmış bir kere, vazgeçmiyor ne söylersem.
Ne kadar acı çeksem. Ne kadar horlansam. Vazgeçmiyor işte. Vazgeçemiyor.
Bir ayağın altında ezilen çiçek gibiyim. Her gün tekrar gövdemi doğrultuyor ve tekrar ezilmemi bekliyorum. Oysa koparsa kökümden, öldürse kabulüm.
Kollarım ateş çemberi sadece yalnızlığıma sarılıyor ona kıyamıyorum. Yakarım diye, üzülür diye korkuyorum. Gün ve gün tükeniyorum.
Suratıma kokat gibi vurulan sözlere aldırmıyor ta şuramdan gelen keman sesini dinliyorum.

Ne cüzdanında bir resim
Ne dudaklarında ismim
Sende hiç kalmadım
Kim bilir nereye gömdün beni
Cenazeme bile çağırmadın

Siz anlamazsınız beni
Başka yerlere koyarsınız
Hiç bir şey paylaşmadınız ki
Neden böyle diye sorarsınız
Sizinle paylaştıklarım sadece sözcükler
Onunla yirmi yıl

Dünyada bilmem kaç milyar insan yaşıyor
Kimi aç kimi doymaz
Ben insanlığımdan utanıyorum
Sen o kadar çok o kadar az