Ahmet Beltekin Şiirleri - Şair Ahmet Bel ...

Çaresizliğimin çığlığı bu,
Senelerdir içimde kapalı kalan,
O kül rengi sabahlardan...

Bu acıyı taşıyamazsa kalbim,
Korkarım,

Unutulmuş sevdalar bekler,
Sıfır otuzlara dolu duraklarda.
Tutuşup yanar eski şarkılar,
Aşkın en güzel yanı, belki de yasaklardır,
Gözyaşıyla ıslanırken hatıralar…

Artık sebebini biliyorum uykusuzluğumun,
Sahilde kumlarla kucaklaşan deniz kadar.
Nasıl kuşanır insan sonsuzluğunu, içindeki boşluğun,
Biliyorum, sessiz sessiz aşk şarkıları söyleyen sevgililer kadar.

Biliyorum artık,

Gizlenemeyen bir tutku bu, soğukluğunda yağmur damlalarının,
İnce bir ürperti, dinmeyen bir ağrı, bir kelime, yarım bir gülüş...
Ve bir yığın düş ve yaşanmamış bir sevgi,
İçimdeki yaşama sevinci...

Ve yenildim zamana, vedalaştık gözyaşları içinde,

Hani benim için sevemezsin diyordun ya;
O iş tamam abi.
Nasıl olduysa sevdim bir kere,
Her ne kadar çok olsa da talibi.
Bulutlara iliştirilmiş yağmur gibi,
Göreceksin o da sevecek beni.

İstersen unuturum,ekşimiş yolculuk kokan otobüsleri,
Ve sensiz geçen her an'ı,gece yarılarını,geçmeyen zamanı,
Unuturum.

Unuturum,öfkemin gizleyemediği çaresizliğimi,
Hasretini taşıyamadığım yüreğimi,

Hergün bir yerlerde ağlayan insanların hikayesi.

Geceden karanlığı aldın,renklerden siyahı,
Zevke daldın,kazandın en büyük günâhı,
Hep başkaları için ağlarsan, yapamazsın,sabahı,
Yanaklara akamayan,kirpikteki yaş olacaksın…

İhaneti değil,sadakati seçmelisin her zaman,

Şimdi artık her zaman, her yerde yalnız sen varsın,
Baharın terkettiği bahçelerde yine yalnız sen varsın.

Seni ne kadar çok sevdiğimi anlıyorum, senden uzaklaştıkça
Hayâl bahçelerde uçuşan yapraklara baktıkça.

Gidip gelmeyenleri görüp,biteceğini bile bile ömrün,
Sarılıp acılara,gülerek anıyoruz adını ölümün...

Hayatın farkına ne zaman varır insan?
Öleceğini bile bile boşa geçerken zaman...