Adını Unutan Dünya Şiiri - Poyraz Özbey

Bir sabah uyandım,
ve dünya senin adını unuttu.
Kuşlar başka şarkılarla öttü,
sular başka yöne aktı—
her şey vardı ama hiçbir şey tamam değildi.

Çünkü sen,
varlığınla susan,
yokluğunla haykıran tek kelimeydin
bu lügatsız kainatta.

Gözlerin hâlâ aklımda:
bir zaman çöküntüsü gibi
sessiz ve sarsıcı.
Baktığın her şeyde bir sonsuzluk izi bırakıyordun—
gözlerinin gittiği yer,
artık dönülmez oluyordu.

Adını unuttuğum her gece
bir mısra eksiliyordu evrenden.
Sen yokken,
şiir de yoktu.
Ve ben,
bir sessizlik arkeoloğu gibi
içimde seni kazıyordum.

Bazen düşünüyorum:
ya insanlar değil de
duygular yazsaydı şiiri?
Senin adını
yalnızlık yazardı—
ama öyle bir yazardı ki
okuyan herkes kendi kalbine susardı.

Ben seni sevmedim.
Sana dokunmadım.
Ben seni bildim.
Bütün varoluşuma işlenmiş bir sezgi gibi—
adını anmadan
her nefesimde seni söyledim.

Ve işte şimdi,
bu şiir yalnızca bir yazı değil;
bu bir kayıt.
Senin unutuluşunun
bende yarattığı sonsuz iz
ve bu izden doğan
adını unutan dünyanın ilk yankısı.