Adem Korkmaz Şiirleri - Şair Adem Korkmaz

Ne seni anlayabildim,
Ne de sevebilmeyi.
Kendimi ezelden anlayamam!

Anlatsın gözlerin ey akıbet
Sustum işte dinliyorum

Fukaralık benden kaçışın tek yolu.
Zeval ülkesinin prensleri beni tanımyacak..

DUALAR
Gözlerimin perdesi ah dualar
Sessizlik aşığı dostlarım
Yaslar içinde kayboluyor dualar
Her gece misafiri dudaklarım

Nasıl yaşadığımı asla bilemezsin! .. Öyle sabahlarım var ki tarifsiz çilelere aşık olmuş.. İşte o sabahlarda güneş doğmadan önce bakışlarımı semaya götürüyorum... Seni çizmek istiyorum mavi göklerde... Ama olmuyor, beceremiyorum gülüm... Yalnız gözlerin çizilmedik kalıyor... Yoksa benim için ağlıyor musun? .. Sakın! ağlama gül yüzlüm. Sakın zannetme ki ben seni düşünmüyorum... Sanma ki; ben seni anmıyorum veya özlemiyorum... Ben bunları yaşamazsam o uykularım içinde seni sevenin gördüğü rüyalar var ya... İşte onlar beni rahat bırakmaz, elleri kement gibi yakama yapışır, sana yeniden yüzlerce kez aşık olurum... Tebessüme bürünürsün hep rüyalarımda... Ah... 0 rüyalar. Şimdi onlar da o kadar uzak ki...

Beni yaşayabiliyor musun gül gözlüm! ... Göz demişken nasıl anlatıp, tarif edeyim? .. O gözlerini... Nasıl anlatayım? Şairlerin şiir yazdığı, beni mecnuna çeviren, gören ceylanların kıskanacağı, gözyaşının imrenip de gözlerine sırf dokunmak için aktığı o gözlerin... 0 gözlerin... Bunu da geçmek zorundayım. Neden diye sakın sorma! .. Sonra beni ben olarak bulamazsın...
Bazen değil çoğu kere düşünürüm. Acaba her şey boş mu, veya basit bir yalan mı? Her ikisinde de karşıma sen çıkarsın... İşte o zaman gözlerimin önüne tek tel saçın çıkıverir. Ne varsa senin olmadığın mazimde, o tek tel saçına asarım. Çığlık çığlığa kaybolurlar. Ve senli mazim başlar. Düşünmek bile ayrı bir tat verir. Ne nedir? Nasıldır? Ve hatta seni de unuturum... Mecnun? un Leyla? sına takılırım... Gözyaşı bana bakar, ben gözyaşına... Ümitler biter ve şaşkın dilimde bir dua başlar. Bitmez; Mevla, Mevla, Mevla ve Sen...

Hilenin,yıkımın ocagından
Ölçülerin son faslından
Ne zor bakmak Allahım!

Çiçekler koparmak! Gül bağından
Haşmeti belirince bülbülün

Ben ayna değilim

Çırpılıyor;
Svdada elem,elemde ben
Gözlerin
Takıldım kaldım gözlerine

Senden uzaklaşmak!
Ölüm gibi geliyor bana
Gözlerine doyasıya bakmak
Cennet gibi geliyor bana
Ah bir sevebilseydin eylül?
Sağnak yağmur gibi

Ey kırmızı karanfil ölüyorum.
Şair isyanda,şiir nisyanda
Sen çiçekistanda ben ölüyorum
Bu masal bitiyor karanfil.

Nedir Bu durgunluk
Zamanı yontular gibisin.
Bastığın toprak çığlığı koyuvermiş
Halin genç olsa da ihtiyar gibisin
Titriyorsun ellerin ürkek
Ey yolcu! Duracak gibisin