Abdurrahman Uysal Şiirleri - Şair Abdurr ...

Yıl bindokuzyüzondört
Mevsimlerden Sarıkamış
Yaşı daha ondört.
Canı vatana adanmış.

Yıl bindokuzyüz ondört

Çocuklar yenilir
Anneler ,Babalar yenilir
Sirenlere karışır naralar
Susar köy kasaba şehir
Yenilir ağaçlar

Bebeğini sütten kesmiş
Anne mahcubiyeti
Şehrin ruhunda
Gün yüzü görmemiş kaldırımlar
Cadde sokak cinnet

Bebeğini sütten kesmiş
Anne mahcubiyeti
Şehrin ruhunda
Gün yüzü görmemiş kaldırımlar
Cadde sokak cinnet

Vakit gece
Maden gecenin içinde gece
Gece sabaha gebe
Madende zaman hep gece
Şehir güne uyanır
Maden yeni yetime

Dünyada solan tebessümün
Cennette açacak
Şehadetinle bu toprak
Vatan kalacak .

Sen ağladın ben sustum
Sen ağladın ben küstüm
Hep ağlayacaksın diye korktum
Sen ağlarken ben çocuktum

Ben semada sürgün
toprağa hasret
Ebabil.
Sen gölgesi mağrur
çöllerin şımarttığı
Babil.

Zemheride üşür
Serçeler,
Isınırlar zamanla.
İnsanın soğuttuğu
yürekler,
Isınmıyor

Kuşa benzer Özgürlük
Bir kanadında gökyüzü,
diğerinde çocuklar

Barutla ve kin ile kirletip
gökyüzünü