BEN
1956 yazıydı,
24 Temmuz sabahı,
gökyüzü güneşle yanıyordu,
Muğla’nın Göktepe köyünde
bir çocuk doğdu.
Bugün Hayatta Kalmak Demek
Bir sabah daha doğar,
Yükselir güneş utangaç bir yüzle, kentin üstüne,
Zamanı yok kimsenin bu kentte ama
Güneşle gülmeye…
İnsan Olmak
Kimin zamanı var, söylesene,
Gök yüzüne bakmaya, yıldızları saymaya?
Kimin zamanı var dinlemeye rüzgârı?
Bir ağacın gölgesinde hayal kurar mı
Bugün Yaşamak Gerek
Bir sabah daha doğar,
Utangaç bir yüzle güneş kentin üstüne,
Kimsenin zamanı yok gülmeye,
Bir dilim ekmeğin kavgası başlar seherde.
Hava boğuk, gökyüzü gri,
Bir çığlık var havada—duymadın mı?
Bir kadının feryadı bu,
Ekmeğin fiyatına,
Sokağın karanlığına,
Adamın yumruğuna,
BÜYÜKLERE ÇAĞRI
Dinleyin büyükler
dinleyin bizi
tüm çocuklar bilir
sevmeyi, sevilmeyi
kendinize saklayın
Anadolu’da, Trakya’da tutunduk,
Kök saldık fırtınalara, rüzgâra karşı durduk.
Ensemize kadar gelmişti düşman,
Ha koptu ha kopacaktı fırtınadan vatan.
Ateşten gömleği giydik,
Gözümüz karaydı, geri dönmedik,
Baharda açan bir gül gibi,
Renkleniyor dünya güzelliğinle
Yüreğinde saklı, o derin sırlarda,
Kim bilir nice ulaşılamaz öyküler gizli.
Gözlerde umut, gecelerde yıldızsın,
Ah, bir zamanlar rüzgâr bile sessiz,
Bir kar tanesi kadar temiz kalplerdik.
Avuçlarımızda güneşi saklardık biz,
Bir bulut gölgesine umut beslerdik.
Tahta arabalar süslerdi düşlerimizi,
Cumhuriyet bir coşkudur çocuklar.
Karanlığa vurulmuş bir tekme.
Kucak açmış her türlü yeniliğe,
Güneşin, aydınlığın
Çıkış noktasıdır.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!