Git, çek git…
Git ki artık hayata umutla bakayım
Acılar bitsin, gözlerim mutlulukla baksın hayata,
Yaşadıklarımı kimse bilmiyor, sen dahi anlamıyorsun.
Aramızda tek fark var,
Ben sana deliler gibi aşığım,
izin ver bir kez daha sarılayım sana,
son kez uyuyayım sol kolunda,
mühürlü dudaklarına dudaklarımı değdireyim bu kez korkusuzca,
teninin sıcaklığını hissedeyim yine, kokunu çekeyim içime...
izin ver yâr, izin ver.
Yedi can daha gitti bugün,
sonsuza dek hayalleriyle,
kesilen umutları düşünceleriyle,
ilelebet babasız, ilelebet çocuksuz....
ne sana ulaşacak bir numara,
ne de bir adres var evini bildiğim.
ne ellerim artık tuşlara gidiyor numaranı bilmediğimden,
ne de bir akşam nerdesin dediğimde evinizin önünden geçecek bir cadde biliyorum artık...
dönüşü olmayan yollara giriyorum.
ne desem faydasız...
ne desem çaresiz...
yaşadıklarımı yoksa sadece ben mi yaşıyorum.
bu büyülü aşk, platonik bir aşka mı dönüştü?
Unuttum artık nefes almayı,
Güzel hayallerimi fahişe şarkılara sattım.
Kimsesiz kaldım sonucunda,
Bir omzumu dayayıp yaslayamadım başımı
yanımda olmayan anneme,
bir gölgesini hissedemedim, sarılıp boynuna usulca.
her gece hayal kurardım.
kendim ve bana emanet edilenler için.
bir uçak görsem yıldızlar arasında
dua ederdim hemen.
Bir irkilişle uyandım o son günüm olan gece yarısı,
evimde ne güzel uyuyordum o yaz akşamı,
annem, annemdi bana seslenen,
meğer ne çok özlemişim o sesini,
beni çağırmalarına bile hasret kalmışım
anneme, babama, ablacığıma...
Senin hiç bu şehirden
Ardına bile bakmadan
Aileni, sevdiklerini, dostlarını arkadaşlarını
Hiçe sayarak terk etmek geldi mi?
Senin hiç bugün sevdiğinin, gönül verdiğinin
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!