Zülfi Yare Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bir zamanlar geceden süzülen zülf-i yare değmişti kalbim,
Düşler derin kuyularda yankı bulan feryat gibiydi,
Her söz bükülmüş bir baharın koynunda uyuyordu,
Ve mehtap, kaybolan gölgeleriyle sevdaları süslerdi.

Dudaklarda bir ayaz, bir efsun dolanırdı;
Aşina yüzler, içre yanmış kıtalar gibi dururdu,
Her hançerin ucu, can terinden ince bir pınar bulurdu.
Sahrada savrulan her çöl rüzgarı, anıların şahitiydi.

Ey kimsesiz şehir, narin harabelerinde hangi hayal saklı?
Yosun tutmuş taşlar mı, yoksa içime saplanan hüzün mü konuşur?
Bir gül kokusunun ardında saklıydı eski zamanlar,
Ve ruhumda bir besteye dönen kanayan kalbin türküsü.

Yorgun adımlarla yürüdüğüm yollar,
Serzenişlerle dolmuştu, bir med-cezir gibi dalgalı,
Fermanı çözülmeyen bir zamandı, kan terleyen geceler,
Sûz-u hâl ile yazıldı her bir ah, her heceye.

Felek perdesini aralayınca sır, hicran bağrını deldi,
Zamansız yağmurlarda kaldı sevdamız,
Bir ince sızı, divane âşığın sustuğu her dizede,
Ve nihayet muradımın dumanı, bîhaber ellerde eridi.

Ah, sormasın kimse geceye düşen gölgemi,
Zira bir kez savrulmuş olan rüzgarın geri dönüşü olmaz.
Gönlümde yanan ateş, zamanın seher vaktinde soldu,
Ve her beyaz sayfa, o eski kederin izlerini taşır hâlâ.