Zincirin Pası Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bir zincir vurmuşlar akla, düşmüş kavgaya,
Gözler bağlı, yollar hep aynı tuzağa.
Kader mi derler buna, yoksa bir düzen mi?
Sorma dost, cevapsız kalır her nehir, her deniz gibi.

Elini uzatsan karanlık tutar seni,
Ne kadar koştursan, adımlar yerinde, sanki.
Bir kuru rüya peşinde savrulur insanlar,
Fakat gerçek hep, acının kapısında bekler, ağlar.

Zehirli bir ok gibi gelir söylenen yalan,
Susturur insanı, ardından gelir bin isyan.
Ey gönül, kaç kez çaldın kapısını aşkın?
Her defasında bir yük, her defasında bir yankı yankın.

Fakat unutma, zincirin pasını da insan yıkar,
Eğer gözyaşında cesaret, yüreğinde ateş yakar.
Bu dünya, bir anlık; sen doğruda kal, dik dur,
Bir gün gelir ki, zulmün gölgesi dağılır, savrulur.