Zübeyir Kara Şiirleri - Şair Zübeyir Kara

ne desemki durmuyor
kapılanları alıp götürüyor
vuruyor başını yerlere taşlara
neyleyim kimsenin gücü yetmiyor

ansızın bişeyler veriyor

Çobandede den kargapazara
Nice canlar dökülmüş pazara
Dilerim mevladan gelmez nazara
Pos bıyıklı dadaşına gurban erzurum
....
Şöyle seyrine bak palandökenden

Yazarım efkarımı, sonu gelmez dizelere
Çizerim hayatımı beyaz sayfalara
Mana isterim, anlam isterim
Hyatın yaşamaya değer olmasını
Sonra,dalıp giderim hatıralara
Çocukluğumu geri isterim

üstünde siyahtan bir büyük ceket
yüzünde durmayan bir telaşe hissi
kaşları çatık adımlar hızlı
nereye giderki bu gamlı yolcu

sorunca durdu yüzüme baktı

mutluluk arayan avare insan
ne hoşuna gitse sonra bıkarsın
beden taht ile köşkle uğraşsın
ruhun aç susuz nasıl yaşasın...

fantastik yaşam hikayelerinin
birde hüzünlü sonlarına doğru
alkış tufanına kapılan öykünün
yalnız çekilen emeğine doğru

kış gecesinde soğuk düşlerin

sensiz geçerken sürgün günlerim
özümde hazinli neyler dinlerim
çarpışarak her an yeis leri önlerim
örsün üstündedir, dövülür senlerim

bazen hasretleri yudumlarım

sarmalasam bulutları koysam mendilimin içine
harmanlasam sevgileri katsam yüreğimin içine
uçsam uçurtmalar gibi göklerde
koşsam amansızca düşler diyarına

tomurcuk açsam filiz versem taa tepelerde

bir demet papatya ile kapında belirmek
baharın o narinliğini sana sunabilmek
süslenmiş alem gelinlik kız gibi
bahar misali düşüncemin ufkuna yürüsen

sendeyim her dem

Cananı cana sordum
Gözleri, sadece gözleri dedi
Yüreğinde yanan ateşi göstererek
Bunun çaresi yoktur dedi.

Aşkı sordum, gerçek aşkı