Zübeyir Kara Şiirleri - Şair Zübeyir Kara

savruk adımlarla zaman tünelinde ilerlerken
ayak sürütmeler yürünen yolun umrundamı
kırık fenerle yolu aydınlatırken
güneşe küsmüşsün günün umrundamı

Hasret akar bu nehirden
Birzamanlar karıncaydı ufacıktı
Okyanus görmemişti bu gözler
Sevgi aşk bilmezdi
Dedesi sakallarını ona verecekti

Bu şiiri kimse yazmayı bilmiyordu ben yazdım
Akşamdı yağmurdu aşktı bahardı
Şiir ya bunlar hepsi yalandı...

İçinde biriktikçe birikir sıkıntın
Düşünürsün bir çıkar yol bulamassın
Havaya bırakmak istersin umutsuzsun
Yakarsın sigaranı,çekersin çekersin

Paylaşacak dertleşecek kimsen yok

karın büründüğü beyazlık kadar
cocuk penceresinde hayatı süzerken
yer gök berrraktır yağar
kirli yüzeylere çarpıp masum yapar

sabırla özveriyle pürdikkat olup

mana aleminin kapısında bir garip
aralanınca içindeki nura bakmak için
yorgun gözlerden yaşları süzülürken
çaresizlik belini ikiye büktü