Zübeyde Gökbulut Şiirleri - Şair Zübeyde ...

Karasevda misali gönüllere düşen yâr!
Bir kere de bana gül, kalemime düş en yâr!

Kim bilir kaç hakanın süsledin rüyasını
Ya kim bilir kaç yürek çekiverdi yasını.
“ Güzellik başa bela “ diye başlayan sözler

Kalecinin yediği,
Ham kişinin dediği,
Bitmiş işin gediği,
Aynı kapıya çıkar.

Aydınlığa giden yol,

Ozanın dilinden dökülen sözün
Kimi taştır, kimi güldür bilesin
Takılayım dedim, kavgada gözün
Gurbette her saat yıldır bilesin - gelin

Mecnunu çöllere düşüren güzel

Dünya, bir küçücük han imiş derler
Bu han bana, dar geliyor Abla Can
Aslını bilmezden sitem ederler
Düşündükçe ar geliyor Abla Can. -- Temel Ata

Dünya küçük değil, küçülten biziz,

Gözüne taktığın tahta gözlükle
Bir yerleri göremezsin oduncu.
Müptelâsı olduğun bu sözlükle
Aşka kafa yoramazsın oduncu.

Sevgi nedir bilmediysen hayatta

Seni tanıdığım günlere “vah vah! “
Diye mi geçecek yıl bundan sonra?
Karanlık geceme doğmazsa sabah,
Nasıl bulunacak yol bundan sonra?

Senin için hiçe saydım alemi,

Bir umudun peşinde giderken gündüz gece.
Kararmasın yollarım, ışık sensin sadece.

Sen yoksan güneş de yok, beni yaşamadı say
Çölde sürdüm izini ne ah ettim, ne de vay
Leyla gibi sevdim de Mecnun’a oldum aday

Selam sana Alperenim, sen üşüdün biz yandık.
Biz de donduk, yüreğimiz üşüdükçe kavruldu..
Şoka girdi sevenlerin kabuslarla sınandık.
Elmalı’da yanan ateş dalga dalga savruldu.

Kim bilecek gidişinle aralandı kaç perde,

Savaş mı diyelim buna ne denir?
Vampir yürekliler bitecek sanır
Sanmayın azalır, ya da tükenir
Kızılırmak gibi gürdü Mehmet’im

Bilmeyene anlatması zor olur

Geçti ömrüm özlem ile dert ile.
Gökçeğine kıydı geçti yılların.
Ana baba hayalinde yurt ile,
Bir ‘ yaş’ ım var ayrılığa sardığım.

Çare dedim, hani dedim, “yok” dedi.