Zorunlu Kafes Şiiri - Ali Fırat Akdemir

Bir kelebek...
Evimin içinde dolaşan, özgür bir kelebek...
Dışarıyı içeri bilmiş, içeriyi dışarı bilmiş ve özgürlüğü yanlış bilmiş ilginç bir kelebek.

Bir an uçtuğunu gördüm.
Takip ettim.
Evimin gökyüzüne bakan penceresine kondu.
Gökyüzüne tırmanıyor gibiydi...
Ama pencereyi fark etmemişti.

Dokunmayı denedim uçtu, seyretmek istedim yine uçtu...
Yem verdim yemedi, su verdim içmedi.
Bence bu kelebek beni sevmedi.
Ama işin ilginç kısmı, hâlâ bizim evdeydi.

Hiç ölmeyecek gibiydi! ...

Hava oldukça da soğuk...
Üşür diye pencereyi açmadım.
Daha doğrusu,
gider diye açmadım..

Korktum!
Ya o da beni yalnız bırakırsa? ...
Ben ne ederdim?
Kelebek! ...
Kelebeğim...
Sen de beni terk etmezsin değil mi?
Bir gün küt diye gitmezsin değil mi?