Ziya Kara Şiirleri - Şair Ziya Kara

İçinde yaşattığın kin ve nefret
Bir gün sevgiye dönüşürse eğer
Beni buna ikna edebilsende
Bil ki ben seni affetmeyeceğim!

Sen bana hangi gözle bakarsan bak

Bugün
Denizin dibinde
Denizle iç içeyim
Güneş başımın üstünde
Aklım sıra
Güneşi tutmaya kalktım

Sana güvendim; yüreğimi açtım.
Hatıralarımı bir bir paylaştım.
Günler oldu; geceleri aç yattım.
Seni içimde yaşadım, yaşattım.

Ben, bazen böyle ağlamaklı olur;

Aranılan bir kimse olmak varken;
Aramak mantığıma sığmıyor,
Desem bile; siz bana inanmayın.
Ben; kendi kendimi kandırıyorum!

Bulamayacağımı bile bile,

Akışına bırak hislerini
Gönül koyma; seni düşünene
Seni düşünen seviyordur da
En az kendini sevdiği kadar...

Sensizim, sessizim,
Bugün bu gece yine;
Seni soruyor,
Seni arıyorum.
Yalnızlığa alışamadım.
Yokluğunda;

Tutunulacak bir dal, sığınılacak bir liman aradığında;
Sana, senin kadar yakın olduğumu; sakın unutma hayatım!
Hayallerimin ötesinde, seninle, sende sen olmak istiyorsam;
Günüm de sensin gecem de; yaşam pınarım, iki gözüm, ömrüm benim!

Yaşananlar hiç hoş değil,
Doluya koysam almıyor,
Boşa koysam dolmuyor,
Hayırlısı olsun diyorum ama;
Hayırlı olacağa da pek benzemiyor.
Nereden nereye geldik,

İstesende istemesende
Gün gelecek hatrına düşeceğim
Benimle geçirdiğin bensiz dakikalar bile
Yüreğini sızlatacak
Beklediğin ben
Hiçbir zaman olmayacağım için

Herkes herhangi bir sebep ile birileri tarafından kandırılabilir,
Ama insanın kendisi tarafından kandırılmasına ne denilebilir! ?
El ile tutulmasa, göz ile görülmese de; akıl var izan var,
Adil bir kimse olabilmek için hukuk var, yasa var.