Zeynel Beksaç Şiirleri - Şair Zeynel Beksaç

Ötelerden bir ses olduk biz hep
Oyuncağı elinden alınmış çocuklar misali
Hüzün terketmedi yüreğimizi bu yüzden
Bu yüzden alınganlığımız
Dalgınlığımız bu yüzden
Rumeli, o benim işte!

Çalkalanan Balkan’a inat
Kara kışlara bana mısın demeden
Bir kardelen gibi doğuverdin
Dünyaya merhaba dedin ya hani
Bütün güvercinler
Avuçlarıma doluştu sanki

Deniz Kapımı Çalmadı Hiç

Bir kez olsun
Ne deniz kapımı çaldı
Ne de gemiler uğradı bizim kaldırımlara
Rüzgârı göğüsleyip

Anımsa Aisha
Datça’da şiir gözyaşlarıyla sulamıştık
Zakkum çiçeklerini
Martılar bakışlarındaki
Hüzün bulutlarını dağıtmıştı
Dost şairler zafer şarkılarını söylerken

Kaç yağmura şemsiye açtın
Kaç doluya yakalandın
Sen ki uçurumlarda
Yaşam hazını daha bir alan
Bir tek güllere yenik düşen Dilhançerim

Gün olur ki
Bir çınarım Maraş’ta
Damarlarım buz pınarda
Susuzluğunu giderir
Zamana karşı direngen kesilen
Penceresi parmaklı bel vermiş kerpiç ev

kurşuna dizdiler uyumu
yollar sağırlaştı
cepte metelik etmez beyin

derisini soydular hoşgörünün
lamba ışığındaki aydınlığı üflediler

Ekim’di ve güneşli bir öğlen zamanıydı
Konak’ta İlk Kurşun Anıtı önünde
Güvercinlere yem attım
Saat Kule’yi ardıma alarak
Anı fotoğrafı çektirdim
Ve seni düşündüm

Gecenin gizemini sırtlan
Karanlığa fırça çek öyle gel
Uçurumlarda esen rüzgârlar gibi
Giyin yalnızlığı
Aydınlık dağıt
Pak avuçlarınla

Uyanmak

Yeni bir güne uyanmak ne güzel
Merhaba demek çarşaf gibi açılmış gökyüzüne
Türkü mırıldanmak
Saksılarda çiçekleri sulamak