Zerremden Geriye Hangi Ben Kaldı

Şairi unutulmuş eski bir şiir gibiyim
Ne heceyim, ne düzyazı
Ne basılmış bir kitapta adım geçer, ne akıllardayım
Ne uzun bir mektup, ne iki satırlık bir telgrafım
Ne de bir ırmağım denizini arayan
Hatta ne de bir martıyım
Islak kanatlarında gölgesini taşıyan...

Ben ki, cansuyunda can bulmuş bir zerreyim
Yalan değil, annemin-babamın öyküsündeki ilk gerçeğim
Hayatın ilk satırında adım geçer
Bir çerçeve içinde duvara asılmış resmim
Duvar bana, cismim duvara yaslanmış
Ve dostluğun ilk adımı böyle atılmış...

“Dünyaya gelen çabuk büyür” dermiş atalarımız...
Zamanın acelesi vardı yılları devirip geçti
Görünmez bir çarkla devran değişti
Bendeki zerreyi alıp götürdü ve ben büyüdüm
Büyüdükçe mevsimler gibi dörde bölündüm
Çiçek açmadı eskiden olduğu gibi yol kenarlarında
Oysaki dil konuşmaz, akıl çalışmazken
Arılar çiçekleri öper, okşardı dağda-bayırda
Ve bahçeler renk renk çiçeğe gebe kalırdı
Hatta dillerden bal damlardı
Hayat çok güzel, insanlar daha insandı eskiden...

Şimdi ben başa döndüm, kendime sordum:
“ Anne kucağındaki o zerrenden geriye hangi sen kaldı?..”

1 Haziran 2025
Ankara/Rukiye Çelik