Zamanın kalbine vurulan Mühür

Zamanın Kalbine Vurulan Mühür
Zaman bir ırmak gibi akarken başıboş,
Vahiy indi;
Ve bir kelime
Bir çağın alnına mühür vurdu.

“Ol” dedi Kudret,
Ve oldu insan,
Ama bir daha olmamak üzere
Unuttu sözün ilk yankısını…

Her harf bir zaman dilimiydi artık,
Her ayet
Zamanın nabzını tutan
İlahi bir damardı.

Tufan geçerdi
Ama Nuh’un duası kalırdı.
Zindan kapanırdı
Ama Yusuf’un sabrı
Zamanı delip geçerdi.

Bir şehir doğardı
Bir "oku" emrinden.
Ve her saat
O emrin etrafında dönmeye başlardı.

Zaman eğildi
İlmin önünde,
İmanla çarpan bir kalbin
Secdede mühürlediği bir çağdı o.

Ey zaman!
Sen neyle övünebilirsin ki
Vahyin dokunmadığı bir anın varsa?
Ey insan!
Sen neyi konuşabilirsin ki
Sana inen sözün ötesinde bir kelimen yoksa?

Bazen mühür
Bir taşın kalbine vurulurdu – Hira gibi.
Bazen bir yetimin gözyaşına
Bazen bir şehidin susuşuna.

Ama her mühür
Bir çağ başlatırdı.
Ve her çağ
Bir dirilişin adı olurdu.

Ey mühürlenmiş kalpler!
Zamanın kalbine vurulan
O mühür hâlâ orada.
Ve her çağrı
Hâlâ seni çağırıyor:
"Diril, ey insan!"