Zaman Donmuştu Şiiri - Oktay Güvener

Zaman, ince bir ip gibi sarkarken boşluğa,
Ağırlaşıyordu adımlarım.
Ay yüzünü karanlığa çevirirken,
Yıldızlar birer birer kayboluyordu ufukta.
Ve ben, son sigaramı içime çekerken,
Saat çoktan gece yarısını geçmişti.

Anılarım bir bıçak gibi kesiliyor,
Çocukluğum, gençliğim yavaş yavaş çalınıyordu,
Düşlerim talan ediliyordu birer birer.
Herkes kendi payını alıp giderken,
Ben yapayalnız kalıyordum,
Karanlığın soğuk kollarında.

Saat yine gece yarısını geçiyordu,
Zaman sanki donmuştu,
Karanlığın göğsünde sabahı parçalıyordum.
Ama gün doğmuyordu saçlarıma,
Soğuk iliğime iliğime işliyordu,
Yalnızlığım tepeden tırnağa buz...