Zafer Ekin Karabay Şiirleri - Şair Zafer ...

uyurdum,
dokunduğum camlar kırılırdı derinliğinde uykumun.
Nil, gözlerimden geçsin diye
güne kirpiklerim kırılırdı.
oysa, saklambaç oynayan bir çocuktu büyüttüğüm;
babasının dudaklarına sıkışmış ve unutulmuş...

ipatya'ya

toprağa değen su dokununca anlatır
elinde kalan mektubu, durula

gözlerini sakındığın yarına

I

Sen uzakta bir ülkesin

Köylerin bırakıp gider dağlarını
bir çocuğun uykuları gibi bölük bölük

Güneş biraz önce anımsadı, uysal bakışlarını
Odanın burukluğuna sığınan kedinin ve ağlayan
Bir kadının ince bir ezgiyle dinen sesini,
Perdenin kımıldarken söylediği ve eline
Dudağında gülümseyen sözcüklerin sayıklarken
Değmesini, sonra aydınlattı gecenin telaşında. Ki kadın

Üstüne yaşamın serdiği perdeyle,
geriyor ipi kadın. İnceldiği yere
acısını asıyor ve bakıyor üstünden
perdenin: Evreni beyazlarcasına
kirleniyor çamaşırı işçinin,
sonra yıkıyor onları karısı ve asıyor

bütün soğukluğuyla bir kış var bu gece
odamda. hangi şarkıyı dinlesem buz
tutuyorum. hangi kitabı ellesem üşüyor
satırlar. ansızın saklanıyorum perdenin
arkasına. alnımda saydam kum. serçenin
pencereme konmasıyla düşünüyorum:

kırıldın
su dolu bardaktaki kaşığın huyuyla
başındaki fenerin aldığın gözlerinle
kördün, bir işçinin
suskunluğunu yazdı kalemin
bir öğrenci evi sofrasında, hazırdım

rüzgârla bozduğun sessizliğini dinledim;
seni bırakan yaprağın sesini, kuma dokununca
ve çölde çizilmiş bir ağaç gibi resmini.
oysa süngerde kalmış damlasıydım sana
ulaşamayan suyun, yanında üşürken uyu-
yordum gözlerimde seni ve öylesine sustun

(Kendi başına yetim, yetim başına kederli bir ülkedeyim.
Belki çıkmaz bir sokaktır yüreğim.)

Güneşi çalarken suçüstü yakalarım akşamı
Gündüz deniz misali yaslanır da gecenin giz-
li yüzüne, gecenin gizli yüzünde sisli bir saba-

I
(Kimine aşktır yaşamdır kimine, ama nisan bir isyandır senin sessizliğinde.)

adını yasak metinlerde buluyorum
bir devrin silsilesinde adını ve namını