Yunus Özkan Şiirleri - Şair Yunus Özkan

‘’ Varlığını seviyorum…
Yokluğuna sarılırken… ‘’


Gözlerine aşık olduğum kadın…
Derin bir tutku halinde düştüm ellerine

Ne hayallerin esiriydik seninle
Ömür süreceğiz dedik güle güle
Ellerimden kayıp gittin be Nurum
Huri misali doğ yeniden gel benimle

Rotası kayıp bir dünya bıraktın bana

Bir gün tozlu raflardan iner mi karalamalarım...
İmzası ilk aşkın suskunluğuna atılmış yazılarım.
Ön sözünde ismi bulunmayan bir çıkmazım...
Keramet sende zannetme, şair bozması biriyim...

Ruhunu aldım, ben bozdum huzurunu, sevdim

Sustuğun yerden kopar kıyametim.
Kaybolsam bu arafta,
kapansam aşkının dizlerine,
yürek başka söyler,
dil lal olduktan sonra...

Sadece Yalnızlığınla sarıl sevgime
Hayalime, Saklı Düşlerime sarıl
Sarıl ki seni bileyim, içimdesin
İçimi yakan sesinle benimsin...

Ellerimin terinde sana duyduğum Sevgi

sahipliğinde , yalnızlığıma sardığım kuru ekmeklerin
suya banmış halinde doyurdum kendimi...
duygularımı başımdan atamadığım hatıraların
eziyetini sevdim de sana sokulamadı özlemim...

söylemesini bilmediğim iki kelimenin çıkmazında

Sen hangi çıkmazın yorgunusun?
Aşka düştün mü hiç!
Güldüğün kadar mı kanadın?
Ağladığın kadar mı güldün?

Ne tuhaf değil mi?

Nefes almanın bile anlamını yitirdiği anlar vardı senli hayatımda...
Sen dönüp sırtını giderken kalbim teklemeye başlar soluğum kesilirdi...
Anlamsız bir tonda neyin var demek bile acımı tazelerdi sen bilmezdin...
Kim bilebilirdi ki zaten, hayat iki soluk alış verişi gibi gelir giderdi...

Acısı derin bir duyguya sahiplik edecek bir yürekte olsa sol yanım

Dolabımın en altında,
şiir kitaplarının yanında duran votka şişesine takıldı gözüm...
Söz verdiğimden beri içilmez olmuş öyle yarım kalmıştı...
Sonra hatıralar canlandı...

Dalıp gittiğim hayal mi?

Sancıyan yanlarıma sen bastım
Oysa dert üstüne dert yanmışım
Haklıymışım,
Senin vefasızlığına kanmışım

Ö L D Ü R D Ü Beni U S T A