Yunus Kayım Şiirleri - Şair Yunus Kayım

Yoluna düştük bir sevdanın
Karasına çala çala gidiyoruz
Varsa sonunda vuslatımız
Voltasını hızlı atarız gülüm
Çekeriz hasretin kilometresini
Bir tesbih gibi yüreğimizde

Bu gün öylesineyim
Sana uğradım düşüncelerimde
Gördünmü beni?
Yüreğimde çivi izleri hala kanıyor
kapanmadı
Bilesin istedim

Bir akşam üstüydü seni gördüğüm
Ay çehrene düşmüş
Sokak lambası gözlerinde yanıyordu
Bir yıldız gibi kayıyordun sokağımdan
Gözlerim musallat oluyordu sana
Aklım gidiyordu peşin sıra

Sen
Hüznün ortasında mutluluğa dair fırlatabildiğim kahkahalarım
İç geçirişlerde sakladığım en güzel düşlerimsin
Dünde yaşanmış adı konulmamış özlemlerim
Yaşamaktan bıkmayacağım en güzel yarınlarımsın....

Ne kadar garip bi hayat yaşıyoruz dimi... sen olsun derken o olmasın diyo ya da sen olmasın derken o olsun diyo. çok farklı insanlar iyisiyle kötüsüyle güzeliyle çirkiniyle... bazen hangi bölüme girdiğimi bulamıyorum. çok güzelken bi anda çok çirkin olabiliyorum ya da çok iyiyken bi anda çok kötü. kim yapıyo bunu ya da kim karar veriyo. iyi ya da kötü olacaksın diye. vicdan mı yoksa ben mi. ya da ben miyim vicdan... cevapları çok zor bu soruların çoğunu da anlamıyorum zaten. bazen saçmalıktan ibaret diyosun hayat bazen de en güzel hediye oluyo sana verilen. ama neye göre kime göre. bazen kafanı dağıtıyosun bazen topluyosun. dağıtacaksan niye topluyosun ya da toplayacaksan niye dağıtıyosun dimi. dedim ya çok zor sorular diye. bazen ölmek istiyosun herşeyden kaçmak için. ölüm kaçış değil biliyosun ama gene de istiyosun belki olur diye. burdan kaçış orda yeniden başlangıç aslında. peki hazır mı yürek bedenin burda yaptıklarının cezasını orda çekmeye. hayır ona da hazır değil korkuyo. niye o zaman ölmeyi istiyo ki. belki de düşünüyodur affeder diye. o bu insanlardan çok çok yüce herşeye rağmen onu seven birini bütün yaptığı günahlara rağmen onu seviyor diye belki affeder. ya da kalp böyle olmasını istiyo çıkmak için düştüğü çukurdan.
Deli gibi sevmek istiyordur belki de deli gibi sevilmek. bi saniyesi bile onsuz geçmesin istiyodur belkide. dayandığı temeldir giderse yıkılmasından korkar ayakta kalamamaktan bi daha sevememekten bi daha asla dokunamamaktan korkar... hayattan korkar artık belki de... özlememekten özlenmemekten korkar belki...
Biliyordur belki de herşeye rağmen hayat devam ediyo... ama o aşkının ölümsüz olmasını ister belki. belki tek olmalı onun aşkı. dünyada eşi benzeri görülmemeli. kimse onun gibi sevmemeli ya da sevilmemeli. çok şey istediğini de biliyordur aslında.ama insan oğlu aç gözlü doymak bilmiyo ki.
Ne olursa olsun hayat onun için ne hazırlarsa hazırlasın sabah yatağından kalktığında penceresini açıp da içine çektiği hava gibi tertemiz kalacak herşey gönlünde. yaşadıkları ve yaşayacakları. kirletmeyecek onları başkaları gibi. hep iyi hatırlayacak hayatına giren insanları hep iyi yad edecek. hep onların mutluluğunu isteyecektir bu gönül belki de. kendisi için isteyip de bulamadığı o güzel mutluluğu.......

Varıp ibrahim yurduna
Bağdaş kurup otursam tahtına
Uyandırsam Nemru'du uykusundan
Süpürsem Leyla'nın üstünden küllerini
Silkelesem Mecnun'un çöllerini
Hayyam'ı çağırsam ötelerden

Sen yoksun ya
Hiç düşürmedim uykularımı düşlerinden
El çekmedi de bu yürek senden
Çekiyor tesbih gibi sensizlikleri
Kolaymı oldu gitmelerin
Kolaymı oldu gülüm.....

Yine
Bahar geldi hayatının baharında
Bir yetmişlik devirmişim
Yüreğimi yıkıyorum
Bahar temizliği işte gardaşım
Beyaza çekiyorum hüzünlerimi

Akşam üstleri bir hoş olurdu bizim oralar
Bir söğüt altı
Atılırdı evin önüne sandalyeler,ve bir masa
Muhabbete tutuşurdu diller,çayın müebbet ahenginde
Özledim,Allah canımı alsınki
Neşesinden geçilmezdi hüznün öte yanına

Sen mutlusun şimdi
Ben ise perişan
Yıkılmazdım...
Sende beni sevmiş olsan
Unuturdum...
Belkide günün birinde seni