Yunus Kayım Şiirleri - Şair Yunus Kayım

Senden önce
Yaşardım istanbul'u sevmeden
Sen geldin bu şehre
Seni sevdim
Seni yaşamışlık yaslandı yüreğime
Ve sen gittin

Seni yaşamak.....
Sevmek kadar yürekten olmalı
Eğer olursa şikayet
O da ölümden olmalı....

Günün doğan ışıklarında,akşamın denize düşen yakamozunda,yüreğimi kaplayan bir sevdaydın.Sana her dokunduğumda içimde büyük bir sevinç,her an çekip gidecek diye büyük bir acı feryadı vardı.Sana sımsıkı sarılırken dudaklarımın arasında benliğimi kaplayan bir arzuydun.Bilseniz onunla ne çok konuşurdum.Hiç konuşmadan dinlerdin beni ve gözlerime bakarak ben seni hiç bırakmayacağım diye sözler vermiştin.Dedimya ben anlatırdım sen susar ve dinlerdin.Bir buseydin dudaklarımda,bir ateştin elimi ısıtan sıcaklığınla,bir umuttun hüznümü yok eden,seninle her buluştuğumda büyük korkular içerisinde kalır ya birgün diye hep aklıma neden? sözcüğü takılırdı.işte bütün bu korkularımı arkada bıraktım o büyük sevdamı o büyük aşkımı yendim.Her ne kadar uykularım bölündüysede seninle vedalaşmak kolay olmadı,kabullenemedim seni terk edişimi.işte birtanem ayrıldık seninle,belki uzun bir zaman görüşmeyeceğiz.Her ne kadar seni özlesemde,arzulasamda,seni çok sevsemde bıraktım seni bıraktım.
Sigaram....

Suskunsun son zamanlarda
Duymayalı uzun zaman oldu senden sitemkarda olsa cümleler
Suskunluğuna teğet geçen seni özlemişliğim
Artık
Birbirimize dair duygularımız mecalsiz
yorulmuşluğum dizlerimi dövüyor

Ben seni
Araya konulmuş haddi aşarak
Elimde haddim olmadan
Haddime düşmeden
Haddimi bilmeden
Sevdim....

Biz üç kişiydik gece yolculuklarında
Ve arkamızdan gelen eksiltilmiş dördüncümüz
Firariydik gündüzlerden,gündüze ait her şeyden
Gece denizinde gönüllü forsalardık hüzünlerin güvertesinde
Gönlümüzde yunusun muhabbeti
Dilimizde hüznün müebbetlikleri

Bu gece dilimi edebe düşürdüm
Mutluluğu elime alıp sevmek geliyor susamışcasına
Kağıta düşürüp mısralarla sevmek geliyor korkarak
Kısa da olsa,en azındanda olsa bir mısrada sevebilmek mutluluğu
Zor dostum zor
Akıl gördüğünü tarif eder,sever

Tan yerinde doğuşu güneşin,
Simasında şafak atmaların kızgınlığı
Yıldızların ve ayın,geceye kaçışındaki korkaklık
Dokunulmamış,yaşanılmamış bir umudun kör vakti
Ortalığa düşmüşüm,ayazı atıyorum üzerimden
Dudaklarımda senli benli sarhoş cümleler

Ne çok sevmiştim seni ne çok
Hüzünlerim bile sevmişti seni
Gecelerim bile...
ananın evladını bağrına basması gibi
Seni korurdu,kollardı,kendinden bile
Geceler boyu uyumazdı hüznüm düşlerinin yanıbaşında

Hayatta hiç bir insana değer vermeye gelmiyor.Özelliklede kadın milletine.Değer verirsin bir kadına.gider kendisine it kadar değer vermeyen insana.Görüyorumki insan kendisine değer verenleri tanımalı,bilmeli ve onların verdiği değere karşılık değer verebilme olgusunu kendisinde geliştirebilmelidir.Kendisine değer vermeyenede zerre değer vermemeli derim.Ama yürek bunu çoğu zaman es geçip konuyor kimi zaman çere çöpe.sonuçsa acı çekmek ruha kalıyor.Bedensel iç titremeler...Kadın kedi gibidir,erkekse köpek gibi demişler.Nedeniyse; kedi sadece sıcak bir evi ve o evde kendisini düşünür.Köpekse sahibini,ait olduğu kişi yada ortamı düşünür.Bazen aşk yada sevda her nederseniz diyin adına.insanı test vermek için yaratılmış diye düşünürüm.Sebebse insan acaba kendisine ne kadar değer verebiliyor,yada kendisinden bir sevgi uğruna ne kadar vazgeçebiliyor ihtimalinin sonucunu gözlemlemek için.Tabiki yaradan sonucu biliyor.Ama insan sonucu bilmediğinden bu yola giriyor.Elde ettiğiyse olumlu yada olumsuz tecrübe hanesine yazılıyor.Bilirsiniz; tecrübe ders alınmak için vardır.Ama insan ders almazsa aynı daireyi devamlı çizer,turlar.Kendi hayatınıda neticede çekilmez hale getirir.Oysaki hayatın pi sayısını öğrenmiş olsaydı; idrak edebilseydi o daireleri kolayca aşardı.Kendisini daireye vura vura ortaya çıkan şekilse yamuktur ki bu durumda insan hem kendisine hemde topluma bişi veremeden yamuk yapıp hayatını noktalar...