Sevdamın Gölgesinde Şiiri - Serpil Koçar

Sevdamın Gölgesinde

Kalbim acıyor, gözlerim değil; yüreğim ağlıyor.
Beni bırakıp gittiğin o günden beri
Kör bir bıçakla kesiyorlar sanki ciğerlerimi.
Liğme liğme oluyor bütün bedenim adeta.
Bu muydu acaba aşk acısı dedikleri illet?

İlk defa bu kadar canım acıyordu, amansız.
Hak etmemiştim ben böyle bir vefasızlığı.
Ben de insandım; beni de Allah yaratmıştı.
Taştan değildi ki şu küçücük masum yüreğim,
Derdine düşmüş can, çekişiyordu bedenim.

Gidişinle yaktın, yıktın bu yüreğimi, zalim.
Yastıklara haykırdım geceleri, herkesten gizli.
Sana olan öfkemi, kinimi kustum karanlıklara.
Bağırdım, küfrettim, acım yine de dinmedi.
Cayır cayır yandım, kendi kendime ağladım.

Boş ver, unut diyorum ama olmuyor işte, olmuyor.
Geçti gitti diyorum ama geçip gitmedi; bitmemiş işte.
Hala seni düşünüp ağlıyorum, derbeder oluyorum.
Geride kaldı diyorum, yüreğim ise kursağımda kaldı.
Seninle olan bütün hayallerim, umutlarım kursağımda kaldı.

Ağlayan kalbim oldun; yüreğime esir düştüm gidişinle.
Uykusuz gecelere mahkum ettin acımadan gözlerimi.
Şimdi soruyorum sana: uykusuz gecelerimin ahını,
Akan gözyaşlarımın bedelini nasıl ödeyeceksin?
Sen benden giderken hiç düşündün mü bunları, acaba?

Allah’ın nazargahı olan bu kalbimi yaktın, yıktın da gittin.
Şimdi yorgun yüreğimle kaldım baş başa, çaresizce.
Kalabalıklar içinde seni arıyor bu uykusuz gözlerim sanki.
Kocaman evrenin içinde yapayalnızım, kimsesiz kaldım.
Anlamsız ve bomboş bakan gözler bıraktın geride, hiç acımadan.

Ve bil ki, ne kadar yansa da yüreğim,
Her düşüşümde güçleniyorum;
Sevdamın gölgesinde ayakta kalıyorum hâlâ.