Yılların Pişmanlığı Şiiri - Halil Kumcu

Bir et parçasından başka nedir ki yürek dediğin?
Bu sonbahar yangını nedendir o vakit?
Neden durduk yerde aklına gelir, dalarsın?
Göğüs kafesini neden sıkıştırır yarım yamalak şarkılar, yiğit?

Kader, iki yanı keskin bir bıçak.
Beden soğur da, yürek soğumazmış.
Geçip giden yılların pişmanlığı,
Avuçlarına paslı bir çivi ile yalnızlık olarak yazılırmış.

Ve hiçbir acı yaşlanmazmış,
Her hatıra, yürek denen o yaralı sahnede rolünü oynarken
Zaman geçse de izleri silinmezmiş
Geçmişin hüznü, gözlerinde bir ömür kanarken

Hep bir şeyler kalırmış bakışlarında boğazını düğümleyen.
Öyle mahzun, öyle garip olursun ki o an,
Yetim bir çocuk gibi gözleri hep ıslaktır,
Yakıcı bir ateşin oturduğu ta şuran.

Kirpiklerinin ucunda asılı kalan anılar,
Dili olmayan kalbime not, hissiz yürek tutulmaz.
O eski hikâyeler yalınayak düşmüş yollara,
Her dem yavaş yavaş ölür de çığlıkların duyulmaz.