Yaşayan Ölü Şiiri - Deniz Gece Mavisi

İnsan kaç kere ölür, kaç kere ölümü iliklerine kadar yaşar?
Şimdi bir ayrılığın ayazındayım.
Dona çeken ellerimle, dokunuyorum soğuk mezar taşına.
Mezar taşlarının kolları yok ki sarsın, sarmalasın beni.
Seni çok özlüyorum.

Yıllar geçti, acın dirhem eksilmedi.
Unut diyorlar, acıma kanama,
Hayat devam ediyor.
Diyemiyorum ki,
Siz hiç canınızı mezara koyup arkasından çaresizce baktınız mı?
Diyemiyorum ki,
Soğuk bedenine sarılıp ağladınız mı?
Ya o morgdaki beyaz alnına "Sen namusumsun" deyip son öpücüğü kondurdunuz mu?
Anlamıyor insanlar beni.
Ben yaşayan bir ölüyüm.
Ciğerlerim sadece inip kalkıyor ve kalbim kan pompalamaktan başka hiçbir işe yaramıyor.

İşte yine mezarındayım.
Öpüyorum, kokluyorum.
Acın yaktı sinemi.
Sensizliğin acısına bir de kızımın acısı eklendi.
İnsan acıyı tarif edebilir mi?
Dile kolay, yüreğe zor, susup susup ağlamak.
Kendini taştan taşa vurmak,
Bir kere bile kucağına almadığın yavrunu kendi ellerinle toprağa vermek.
Ciğerlerim parçalanıyor,
Kan kusuyorum her gece.
Tam iki yıl oldu, bir de bana sorun.

Yokluğu,
Acıyı,
Gözyaşını.
Anlatamam ki, toprak aldığını geri vermiyor ki.
Şimdi var ile yok arası bir yerdeyim.
Önüm uçurum,
Arkam zindan,
Gözbebeklerim kanlı,
Dilimde isyan,
Dudağımda yemin.
Geçmiyor acı, dinmiyor isyanım.

Gelinliğin sandıkta boynu bükük kaldı.
Evlilik yüzüğümüz parmağımda.
Ya kızımız? Koklayamadan melek oldu.
Patikleri,
Zıbını,
Beşiği,
Emziği hesap sorar gibi bakıyor gözlerime.
İnsan her gece ölür mü?
Ya kefensiz gömülür mü?
Her gece,
Her nefeste ölüyorum.
Affet beni karım,
Affet beni kızım.
Ben kötü bir baba değilim,
Affedin beni.
Ben hâlâ affedemiyorum kendimi.
Ciğerim yanıyor benim,
Ciğerim.
26.08.2024 14:33