Yanılgım Şiiri - Halil Kumcu

Kandırılmış olarak yaşamak,
Ve sabahın köründe ölmek,
Elinde kıvılcımlar saça saça,
Son narayı atıp gitmek.

Boğazını yırtarcasına,
Yeri göğü inleterek,
O taş kafalı benim,
Açtığın delikten bahsedersek.

Yanılmak ne fena şey,
Akıllara durgunluk verir.
Kulaklarına bir sır fısıldayayım mı?
En büyük yanılgım seni sevmektir.

Yollar seninmiş gibi,
İpe sapa gelmez şeylerle.
Bastırma sesini sesime,
Küllerimi bana getir dünlerimle.

Şu batan puslu güneş,
Kızılca kıyamet kopardı harbi.
Can kaygısıyla kelime-i şehadet,
Canının derdine düşmüş senin gibi.

Kurşun gibi saplanırsın saat yönünden;
Buna ister alın yazısı de,
İstersen kader.
Heba olup gittin düşlerimde.

Şimdi derinden bir iç geçir,
Şafak sökmek üzere penceremden.
O alaycı gülümsemeni,
İçine sığdır, sığdırabilirsen.

Yediremem kendime bunu, bilesin.
Eğer sağ kalırsam,
Ki içimde öyle bir his var;
Lime lime olsam da artık sana inanmam.

12 Aralık 2023 / Salı / Ankara