Yalnızlığın Gölgesinde Şiiri - Salih Küçük

Bir köşede büzülür, ruhum titrer ince,
Karanlık odada, tek başına.
Pencereden sızan ay ışığı, solgun yüzüme vurur,
Aynadaki yabancı, içimi burkur.

Sessizlik çöker, duvarlar konuşur sanki,
Her yankı bir fısıltı, kalbimi sarsan bir sancı.
Hatıraların gölgesi, üzerimde bir perde,
Silinmiş izler, kalbimde bir merde.

Yıldızlar kaybolur, gökyüzü kararmaya başlar,
Umutlarım tükenir, içimde bir yangın azar.
Boş sokaklarda adımlarım, yankılanır hüzünle,
Her köşe başı bir veda, her adım bir felaket.

Bir kitap açarım, satırlar anlamsız gelir,
Kelimeler dizilir, ama içimde bir boşluk belir.
Müzik sesleri yükselir, ama duyamıyorum,
Kalbimde çalan yalnızlık, her şeyi boğuyor.

Kimse yok yanı başımda, derdimi paylaşacak,
Sırlarım saklı kalır, içimde bir sır kutusu olacak.
Bir adada mahsur kalmış gibiyim, engin denizlerde,
Dalgaların sesi, içimi parçalayan feryatlar.

Gözlerim dolu dolar, yaşlar sessizce akar,
Kendimi avutmaya çalışırım, ama nafile, bu karar.
Yalnızlık benim kaderim, kaçsam da nereye,
Bu karanlık kuyudan, çıkış yok ki diye.

Belki bir gün güneş doğar, içimi ısıtır,
Belki bir gün bulurum, beni anlayan bir el.
O güne kadar sabredeceğim, yalnızlığımla baş başa,
Belki de bu yalnızlık, beni daha güçlü yapar.