Yahya Bilican Şiirleri - Şair Yahya Bilican

Aklıma geldikçe olurum duman!
İki Temmuz günü darlanırım ben
Nesilden nesile tüter bu duman
Yüce dağ başıyım karlanırım ben

Göz yumana bu canice vahşete

Sevgiyle kucaklar tüm insanları
Kardeşlik gözüyle bakar ahilik
İmanı göğsünde ilmin yolunda
Karanlığa ışık yakar ahilik

Elinde ne v arsa tutar bölüşür

Eşi benzeri yok böyle zulümün
Dünya bu "sürgün"den utanmalıdır
Anlatmaya gücü yetmez kelamın
Dünya bu" sürgün"den utanmalıdır

Bin dokuz yüz kırk dört yılı Kasım'ı

Bilsem ki içinde hazine dolu
Ben açmam arkadaş şer kapısını
Yiğidin kırılsa kanadı kolu
Ser verir açtırmaz ar kapısını

Hakikat yoluna açılıyorsa

Ardın sıra döktüğümüz yaşları
Senden hep gizledik Âşık Mahzuni
Yerinden oynattın ağır taşları
Acınla sızladık Âşık Mahzuni

Her gün biraz daha el oluyoruz

Posof diyarının nadide gülü
Bülbülün maşuku Âşık Müdami
Suskun yüreklerin konuşan dili
Gönüller aşığı Âşık Müdami

Her sözü deryadır aşılmaz engin

Maniler söylenir yayık yayanda
Tereyağı küleklere koyanda
Ayran içilmeye hazır duyanda
Gel doldur gardaşım doldur sende iç

Dünyaya ilk adım attığımızda
Uzatıp elini veren babadır
İlk heceyi ilk kelamı öğreten
Sevgiyle bizleri saran babadır

Ailenin temel taşı direği

Bana hain diyen ey cahil dümbük!
Hain, memleketi soyana denir
Kur' an da ayet var oku be hödük!
Hain, devlet malı yiyene denir

“Bayrağı bayrak yapan üstündeki alkandır”
Göz koyanın başına Dünya’yı yıkarım ben
Üstüne toz kondurmam yan bakanın gözüne
Kızgın ateşte yanan çomağı sokarım ben