Yağmurun Islattığı Şiiri - Şahin Çınar

baktım gökyüzüne—
bulutlar sigara dumanı gibi soluyor;
ayaklarım dünyaya dokunuyor—
tutunamıyor;
sokak taşları sessizce eziliyor.

bir yerlerde,
hayatın içinden geçiyorum:
kâğıt parçası gibi,
suyu ayıran,
yarım notaların melodisiyle çarpışan.

yağmur—
sessizce gülümsüyor içimde;
her damlanın içinde
eski kitap sayfalarının küf kokusu;
ve ıslak bir düşünceden kendime bakıyorum—
hayat kendi kendine gülen bir ayna.

ağaçlar fısıldıyor—
yapraklar savruluyor,
deli bir şairin külleri gibi;
ve düşünüyorum:
kendimizi ne zaman biriktirdik?
ne zaman unuttuk birbirimizi?

sen gelirken,
yağmur,
geçmişin gölgesinde kaybolmuş bir yankıydım—
ellerim cebimde,
aklımda koca bir şehir,
içimde bir çocuğun sorusu:
“neden hep ıslanırız—
ama hiç temizlenmeyiz?”

anlıyorum:
sen bir ayna, bir şaka, bir filozof;
her damlan beni kendimle yüzleştiriyor—
hiçbir damla aynı yere düşmüyor,
ama hepsi aynı hatayı tekrar ediyor:
düşüyor…

ve ben düşüyorum—
senle beraber;
ama farkındayım:
her düşüş bir ritim,
her ritim bir şiir,
ve her şiir
bizi tekrar uyandırıyor—
düşen damlaların sesiyle bir kez daha.