Yağmur Şiiri - Ömür Keskin

Islak kaldırımlara ıslak bakışlar bırakırdık.
Gözümüzü kırpmadan izlerdik düşen tanelerini.
Islaklığa alışıktı gözlerimiz.
Önce hafif bir ıslık sesi, sonra şarkı olurdu duygular.
Perde olurdu damlalar.
Bizi kimse duyamaz, göremez sanardık.
Olmayan sevgililerimizle el ele dolaşırdık.
Şiirler okurduk daha önce hiç görmediğimiz gözlere.
En afilli şairler biz olurduk.
Fonda damla sesleri ve toprak kokusu...
Gazete kağıtlarından kayıklar yapardık.
İçlerini düş kırıklıklarımızla doldurup sele salardık.
Sel bizi boğmazdı, biz kalabalıklarda boğulurduk.
Müstakil hayaller kurardık, çok katlı apartman dairelerinde.
En dolu anlarımızda taşan hayallerimizi bulanık sel sularına saklardık.
En tatlı düşlerimizi çayımızda eritip yağmura karşı yudumlardık.