Yağmur Şiiri - Abdulkadir Uçar

İlk sonbahar yağmuruyla oturduk hayli dertleştik.
Ben önündeydim camın, o arkasında sen uzakça bir yerde.
Yağmur şehrin tüm seslerini örterken “kapat gözlerini,
Gönül kapılarını aç “ dedi bana, senin için bir mısra mırıldanmamı,
Bir renk tutmamı, başını dizlerime koyduğunu düşünmemi söyledi.

Yağmuru dinleyerek kapattım gözlerimi,
Kırmızı rengi seçtim senin için,
Bir demet gül derledim gönül bahçemden,
Bir mısra gelmiyor aklıma birkaç kelimeden başka
Hasret, sevgi, ayrılık.

Dağ başlarının temkinli sessizliği ile sonsuzluğu dinliyorum,
Hasret rüzgârın hayal kapılarımı aralıyor,
Bir kibrit aydınlığında hilal kaşlarını görüyorum,
Jiletle kesilmiş gibi keskin ve ince,
Zeytin siyahlığında gözlerini görüyorum,
Şimşek parlaklığında sıcak ve net,
Dişlerinin arasında bembeyaz bir nilüfer,
Gün boyu boylu boyuna yanı başımdasın.

Dur kımıldama, nefes bile almıyorum,
Parmaklarımın arasında sigara kendiliğinden bitiyor.

Taneleri irileşen tıkırtıları artan yağmur;
Hırçınlaşarak, eski bir dost gibi,
“Dünden bu güne çektiklerin eksilmedi” diyor bana
“Eksilmeyecek dünden yarına,

Bir hiçlik koynunda istihfam gibi büyüyeceksin,
Sual sorduğun her şey, senden sual soracak,
Bitirdim sandığın vakit, başladığını göreceksin”.

Ürpererek irkildim, belki soğuktan belki yağmurdan.
Yağmur altında insanlar biçimsizdirler.
Bende biçimsizleştim hele yağmurla dertleşirken.
Sen olmadığın zaman kar etmiyor yağan yağmur, kırmızı renk,
Sen olmadığın zaman biçimsizim.
Sen olmadığın zaman ben de olmuyorum.
(2001)