Mesken Şiiri - Ahmet Eren Erdoğmuş

Buz gibi hissettim içimde,
Acımasızca bağıran riyakâr gülüşünü.
Acı tufanından ridâ ile saklandım,
Çünkü acı bile en tatlı şefkatti.
Ansızın sükûn katleden enîn.
Ve seyl-âbe çığlıkları;
Şakaklarımdan düşen damlalar,
Beni ısıtırlar,
Korurlar,
Korlarlar,
Aşıktırlar yaratılışımdaki yalnızlığa.
Ondan beslenirler,
İçimi kemirirler,
Kalbimin üstüne düşen damlalar,
Sol tarafıma devrim başlatırlar.
Gece çöker,
Siyahı içime siner,
Gecenin siyahı bile temizdir kalbimden.
Ölüme yüz tutan kalbimin son anlarını,
Mesken tutarlar.
Sabahın fecri de gelse ,
Geceyi kirlerinden de temizlese,
Nafiledir artık.
Kasvetli bulutlar sarmıştır etrafımı,
Ve kar fırtınası başlar,
Maneviyattan arınmış ruhumu,
Bütün çıplaklığıyla arar durur.
Sımsıcak bir anne yüreği gibi,
Sarar,
Sarmalar,
Ve bir ayaz,
Kimsenin göstermediği şefkati,
Bir ayaz gösterir.
Kimsenin yanımda olmadığı zamanda,
Bir ayaz gelir.
Kalbimi dişleyen buzlar,
Sevgi hislerimi öldürürken,
Beynimi donduran buzlar,
Aklımla alay ederken,
Yine tek başımaydım.
Etrafıma baktım,
Boştu.
Yeniden baktım,
Buz sarkıtları.
Nereye baksam buz sarkıtları.
Kim sökecek benliğime mıhlanan şu buzları?
Duyan var mı beni?
Meçhul!
Gören var mı beni?
Muamma!
Umursayan var mı beni?
Muallak!
Ansızın bir gürültü...

Aç gözünü dünyaya bak!
Benim şiirlerim mi karamsar?