Yağmur Şiiri - Yunus Koçak

Parmak uçlarımdan insanlar sızardı
Dudaklarım balyozla dövülürdü her sabah
Her sabah yağmur kokan ellerinle uyandır beni
Çünkü ben yağmur yağınca sana karışırım
Birde çimenler üzerinde unuttuğun gözyaşlarına

Ben gökyüzüne aitim ya da gökyüzündekilere
Belkide kısrak sesleriyle uyanan bir çocuğun gözlerine
Sana aitim
Veyahut yırtıcı bir kuşun tüylerine

Gezegenleri orta çağdan kalma bir çuvala doldurup yakan benim
Su üstünde, kurumuş zerdali çiçeklerini yüzdüren de
Ve yağmurda soyunan.
Yağmur yağmur.

Mavi kelebekler ve artemis çiçekleri altında arayın beni
Harflerden yapılmış yastıklarda uyurum
Asfaltı döven yağmuru izlerken kabarır ruhum
Beynimde şaklayan damlalardadır ölümüm.