Yağmur-1 Şiiri - Mehmet Cıngır

İnince emirle damla damla gökten bir nûr
Can olur toprağa açar sevgi çiçekleri.
Arındırır gönülleri kirlerinden yağmur
Sendendir en leziz en temiz içecekleri.
Yağmur, sen damarlarımda dolaşan kanımsın
Çiçeğimde arım ve peteğimde balımsın.

Sen gönül bahçemin cennet kokulu gülüsün
Görmedi şimdiye dek âlem senin dengini.
Sen Tuba Ağacı’nın âşık bir bülbülüsün
Yağmur,senden alır bütün çiçekler rengini.
Rengini senden alan bir çiçek de ben olsam
Sana çölde açılan bir kucak da ben olsam.

Suyu senden İsmail’e can, zemzem kuyusu
Kavrulur hasretinden çölde kum taneleri.
Mekânındır senin Havz’ı Kevser’in kıyısı
Bereketlendirir nûrun bütün haneleri.
Yağmur,doyurursun açları üç hurma ile
Yeşerir üstüne damladığın taşlar bile.

Yokluğunda kamışlıktan ayrılan ney gibi
İnim inim inler dudağı tutuşmuş toprak.
Kızarır sensiz,imbikten süzülmüş mey gibi
Hasretinden ciğerleri yanmış zümrüt yaprak.
Gönül penceresinden nûra bakıştır yağmur
Gönülden gönüle nurdan bir akıştır yağmur.

Yağmur,yokluğunda kıvrım kıvrım akmaz nehir
Boy atmaz sensiz,tarlalarda sarışın başak.
Çöker gökler,kir akar çeşmelerden su zehir
Şaşar adâlet ve büyür isyan sokak sokak.
Yağmur,okşasın başımı şefkatli ellerin
Komşu etsin Rabb’im efendisine güllerin.

Yağmur,yokluğunda adım adım biter zaman
Dökülür yıldızlar,söner güneş,düşer mehtâb.
Karanlık değer beyazın kalbine an be an
Kabus çöker kalplere,ziyan olur afitâp.

Yağmur,varlığında tüm zindanlar handan olur
Yokluğunda senin,cennet bile zindan olur.
Sana tutkundur,sana hayrandır güneş ve ay
Aşkla senin hatırına devreyler nuh felek.

Sana âşık mahzun gönüllerdir sana saray
Eşlik eder sana inerken binlerce melek.
Yağmur,rahmet diye gönderdi seni yaradan
Sırılsıklam ıslanmak isterim rahmetinle
Perde olmasın,çıksın şemsiyeler aradan.