Veysel Toprak Şiirleri - Şair Veysel Toprak

Öznesini ilk kez bulan bir cümlenin
hırçınlığıyla;
Seni Seviyorum...

Bir gün gelir belki özlenenler
damarlara ışık saçar
kim bilir dilenciye bir yasemin verirler
bulutları parçalayarak,
gözleriyle güneşi getirirler...

Kuşumun ölüm öncesi
avuçtaki son görüntüsü;
yüreğimde köz parçası,
tüylerim kırık,
gagam yara bere içinde...

- Ahmet Toprak 'a -


karanlık...

Quid me nutrit , me destruit *


rüya kaynağı kurumuş uykularımın inadına

daha çok sıkıyorum
avuçlarımdaki yüreğimi
geceler uzayıp
gündüzler kısalıyor öyle olunca

Hiç tanımadığı elleri
göğüs kafesinden içeri alan,
yüreğimi yüreğinde bildiği halde
unutup gideni

bir düş(üş) benimkisi
bulutun kenarından ilk damlanın yağış biçimi
ben en çok yağmura benzerim sevgilim
belki çisenti
belki sulusepken

siyah beyaz bir fotoğrafın gece bekçisiyim
kimsesiz geometrik şekiller üretirim
en fiyakalı makasımla
narkozu olmadan yırtıyor saç tellerini

Artık daha az seviyorum seni;
giderek daha az,
senden daha fazla az

kendini iyileştiren bir yarayı kanatıyorum