Veyis Kesgin Şiirleri - Şair Veyis Kesgin

Yarınlarım olmayacak,
Yarınlarıma ümit tohumların ektikçe,
Güneşim doğamayacak bir daha,
Yüce tepelere çıkıp şafakları bekledikçe.

Bahar yağmurları gibi coşarak yağdım,

Sensizliğe,sana ve umutlara son kez eyvallah,
Esen rüzgarlara saldım sevdalarımı,
Uçuşuyorlar ve şaşkınlıklar içinde kaçıyorlar,
Vuslata vurdu geçen zaman,bende uzaklaşıyorum.

Sana,sensizliğe ve umutlara adandı bu sözler,

Gözlerim bakar durur yollarına yar,
Dizlerimde derman kalmadı gelemem bir daha sana yar,
Sesimi ulaştırmaz, yüreğimdeki fırtına yar,
Yoksa seni bana getirecek sevdan mı kalmadı yar.

Gazel düşmüş gönlüme, neyleyim seni artık yar,

Mapustayken selamın aldım,
Eh, biraz gecikmiş olsada,
Selamın başım üstüne,
Birazda gecikmişliğin burukluğuyla.

Nice yılları saydım,

Geldi, gördüm ve öylece gitti.
Mavi gözlerinde bir nur ışığıyla,
Alnında Kabenin izi,
Elleri semaya açılmış, dilinde amin lerle
Geldi ve gördüm.

Hayat,yine yalan söyledin,
Yine karanlık akşamlarındayım,
Gecelerine yalnızlığımla sığınırken,
Yaptın yine yapacağın kahpeliğini.

Güneşin doğsa artık sadece bedenimi kavurur,

Ben sana yazdım,
Sen sessizce okudun,
Ben durdum ve dondum,
Sana bakarak gizlice ağladım.

Titrek sesimle sana kal dedim,

Hayat sence nasıl yazılır ki!
Bir ağır romanla mı?
Bir hikaye yada yalancı bir masalla mı?
Gökyüzüne yıldızlarla yazılmış şiirlerle mi?

Nedir ki hayat?

Her şeyi düşünüp dert ediyorsan,
Başından saçların dökülüp,
Ciğerlerini çürütüp eriyorsan günden güne,
Bırak kederlerini aldırma.

Bir yağmur gibi coşup,

Ankara bensizde olur, Bensiz olmak istediğin gibi. EY kara yazımın ak sayfası umutlarım; Ankarasız da yaşarım, Umut dolu sevda baharım kadar sadece bekleyen.; Beklenilen sadece kader. Gerisi sadece öylesine bir düş. Ne kabusu belli, Ne de güzelliği. Gidilen mechul giden gibi, Güneş doğar, Ay orada da vardır elbet. Sadece bir fark; Ve dağlar kadar olan bir fark... Bir fark; Ankara bensiz ben Ankarasız. Deniz mavi, Sahile usulca naz eder gibi dokunan dalgalar; Dalgalar ve nazlı bir sevgilinin fısıltısı gibi. Gökyüzü sınırsız sevdanın İlah-i Maviliği, Dağlarında koklanmayan çiçeğin elvan elvan kokusu, Daldaki yaprakların hışırtısının senfoni duygu yüklü sesi. Ve yavaş yavaş beynimi neşterleyen Ankara düşüncesi, Ben sensiz sen bensiz kaldın işte EY ANKARA...