Vesselam Şiiri - Halil Kumcu

Birisi var, adını diyemediğim,
Her dem meyilli bu gönül.
Gün geçti, bu saat o saat değil;
Yine güle gam düştü, be bülbül.

Ömrümden ne baharlar geçti habersiz;
Bilmem, bir dahaki hazana erişir mi.
Ömür dediğin iki nefes arasında;
Gamında gamlanıp deminde demlenir mi.

Ciğerlerime çarpan o resmin, o gül kokun,
Ateş gibi yakar zamanımı hasretinden.
Şu yolun solundaki duvar,
Düğümlendi sürgün yedi gözlerinden.

Derin gün batımındaki şamdandaki mum gibi,
Taş yüreğine söylediğim sözler bir tüter, bir söner.
Çok geride kaldı kalbime dem vurduğun,
Kendimden geçercesine gözlerine baktığım o günler.

Şimdi dudaklarda asırlık bir gurbet asılı;
Ne hazin ki, kursağımda soğuk bir selam.
Bu hicran, bu ayrılık ateşi düştü düşeli;
Dilde söz üşüdü, yüzde resmin vesselam.