Vesaire Şiiri - Duygu Günkut

Kentin doğusuna gölgeler düşmeye başlayınca
Bir yığın insan dolduruverirdi çamurlu sokakları
İşyerlerinden evlere bir akın başlardı
(Çılgın bir akıştı, arada ezilirdi kentsel umutlar)
Sonra ışıklar yanmaya başlardı tek tük
Her ışık birilerini çeker, herkes bir ışığa giderdi.
Sular yüzdürürken aç sokak çocuklarının üşümüş uykularını
İnsanlar atıverirlerdi sokaklara sönmemiş sigaralarını
Böylece kurtulurlardı günlük bezginliklerinden
Akşam kaygıları başlardı hemen herkeste
Bakkal, market, dükkan önlerinde.

(Herşey olup biterdi, herkes gelir geçerdi
Ben seninle otururdum, yürürdüm
Ve bizim için günler yalnız bizim olurdu)

Akşamları bu kent güzelliklerini gizemli kılar bilmeyenlere
''Her köşemde ayrı bir zevk, burda kadın, orda erkek
Ve istediğin yerde şarap'' der gibidir.

Bu saatten sonra sokak kadınıymışsın, değilmişsin farketmez.
Herkes birdir kentin taş yığını binalarında.
Ama mutlu, ama mutsuz veya zengin, fakir farketmez
Hepsi birdir: Ne büyük yalan!
Kimin bu kentte hayat hakkı herkes bilir ulan!
Özal mı yaptı bunları,12 Eylül sayesinde mi oldu herşey
İrtica mı, koministler mi veya yabancı sermaye…?
Yok canım, gelmesinler, otursunlar köylerinde
Siz efendim, ayrımsayabilir misiniz toplumsal gergedanlaşma ile bireysel farklılaşmayı?
Ah, yoksa siz daha önce tanışmış mıydınız eşimle?

Kent kargaşası ne kazandırabilir, ne yitirdiğini bilmeyene
Kim kentlidir, kim üretmelidir tüketmek yerine?

Ve tüm bunlardan bana ne
Hayatımı yitirilmiş değerlere adadım ben
Özlemliliyim geçmiş günlerime

Kendi kendine konuşur insanlar bu kentte
Vesaire vesaire…