Afet Kırat Antoloji.com

Camdan bir kadın vardı bir de camdan adam. Defalarca atılan taşlardan zedelenmişler beraber kalmaya karar vermişlerdi. Daha güçlü olacaklardı, darbelere karşı daha dayanaklı.

Camdan çocukları oldu. Bir, iki, üç, dört, beş. Daha güçlenmeden hepsi kırıldı, tuz buz olup toprağa karıştılar. Altıncı denemelerinde camdan bir kız doğdu. Onu korumaya kesin kararlıydılar. Üşümesin diye kundaklara, battaniyelere, sıcak höllüklere sarmakla kalmadılar. Büyümeye başladığında başka şeyler buldular sarmak için. Ayıplarla, günahlarla, güvensizlikle, duygusuzlukla, ciddiyetle, mantıkla kapladılar. Niyetleri elbette ki iyiydi. Bilmiyorlardı belki, camın asıl maddesinin kum olduğunu, kumun aslının da kaya. Büyüdükçe arka tarafında sakladığı sırlarıyla kaya gibi sertleşeceğini.

Zaman geldi camdan çocuk büyüdü ama sarılı olduğu katmanlardan kurtulamadı bir türlü. Annesi ve babasının emanetiydi, atmaya da kıyamıyordu. Belki vefa borcu sayıyordu üstündekilerle yaşamayı. Atılan taşlara maruz kaldı. Derisi kalındı, canı yansa da biraz yaralanmıyordu kolayca ama kendisini savunmak gereğini de duymuyordu. Bu yüzden savaşmayı öğrenemedi hiç, gerek de duymadı. Belki de o yüzden sevmedi hiç savaşı, barış sevdalısı oldu. Bazen taşlar küçük çizikler açtı bedeninde. Bazen büyüdü çizikler, döküldü katman parçalarının bazı yerleri. Aralıklardan görünen cam değil bir aynaydı. Bakan sadece kendisini görüyordu. Sevgiyle bakan; gözlerindeki ışığı, nefretle bakan; kini... Birçoğu fark edemedi baktıklarının ayna ve aynadakinin de kendi akisleri olduğunu…

Cam kız büyüdü, cam kadın oldu, cam anne, cam eş. Aslında güçlüydü, henüz kırılmadı belki. Arada kendine bakma ihtiyacı hissetti, becerebildiği kadar gördü içindekileri. Tedaviye ihtiyacı vardı, ama hangi yoldan bulacağını bilmiyordu devasını. Çok çıkmaz sokağa girdi çıktı, çok ıslandı, bazen kirlendiğini hissetti. Üstünü kaplayanlardan kurtulmaya çalıştı, bazısını söküp attı. Biraz güvensizlik biraz korku kaldı. Onlardan da kurtulabilse kendisini pırıl pırıl hissedecekti.
..