Utansın Tan Şiiri - Müslüm Bayram

Kapanırsa geceler sensizliği nedeyim
Adın çarpar duvara İksirinde yüreğim
Kurulur dev kazanlar ruhum alıp gideyim
Yanmak uğrundaysa aşk yâr aşkına gereğim.

Hasret rüzgârıyla kulaklarım çınlıyor
Sorma nice zamanı ben bilmezim halimi
Solgun aynalar hüzün anılarım (d)inliyor
Hançer yarası değil ak yarası külümü

Gözleri mahmur gece sabahlığın giyinmiş
Uykularım hülyalı nefesim arzu solur
Hislerime tercüman hücrelerim soyunmuş
Bir lahza ecelinden içesim var ne olur

Çekilmiş perdeleri matemi yası cama
Yıldızlı gecelerin düşünüyor ecesi
Şifası özlemlerin reçetesi kör kama
Kas tutmuş damarlarım sızılıyor hecesi

Geçmişi anılara uzanıyor el atıp
Aslı teyzem oturmuş tahtı tarih taşına
Vuruyor bastonunu şöyle bakış göz atıp
Yeşeriyor son damla karışıyor aşına

Bir akşam vakti geçtim uğradım kapısına
Aslı teyze bak işte kararıyor gökyüzü
Saçlarının ahengi karlı dağ yapısına
Hislenerek özünden közünden aktı sözü

Fısıltısı düş gibi vasiyetin söyledi
Yılgın bakışlarını gözlerim de biledi
Kaderi yalnızlığı asaletim eyledi
Mevla’ya duasıyla elemini eledi

Ey şair söyle şimdi kalemin keskin midir?
Arenalar da dövüş ecenle seviştin mi?
Ölümüne deryalar yalnızlık aşkın mıdır?
Kadere çalım atıp el ele savuştun mu?

Utansın tan yüzünde bir acı kahve pişir
Yeis’ e boğar gece rüzgârlı uğultusu
Ab-ı hayat gözlerin pınarlarından içir
Kevser-i hikmetinden kadehinden yağdır su.