Umut Şiiri - Halil Kumcu

Umudu Kafdağı’nın ardına atmışlar,
Ne yolunu bilen var, ne de izini.
Ara ki bulasın,
Parçalasan da bedenini.
Tamam, umut fakirin ekmeği,
Anladık, yaşayamaz fakir ekmeksiz.
E o zaman bu umut nerede, kime sormalı?
Hangi sofraya konmuş, habersiz.
Birileri doğruyu söylemiyor,
Ya da bile bile ladesi yediriyor.
Umut diye,
Haydi, umuda binelim,
Umut Kaf Dağı’na gidiyor.