Ülkühan Boz Şiirleri - Şair Ülkühan Boz

Bütün siyah taşlar kıyıya vurmuş..
Deniz,ışıltılı bir libas gibi parlıyor..
Denizmiyim,kıyımıyım,taşmıyım
Bilmiyorum hangisi benim

Hangisinde boğulur insan?

Kış uykusundan uyanan ayı gibiyim.
Kendime gelmiş,uyumuşum.
Bir kış kadar olmasada ininde dinlenmiş.
Kraker gibi kırılgan kemiklerim bile güçlenmiş.

Gerinerek çiçeklere bakıyorum.

Doğdum.Anam ağladı
Ebe salladı kucağında
Nenem süslü beşikte salladı beni.
Bayram geldi,güleyim diye
Anam demir salıncakta salladı.
Salladı hayat beni,

Seninle dudak gibiyiz
Ben alt dudak sen üst dudak
Birlikte güler
Birlikte yer içeriz
Birlikte nefes alır
Birlikte veririz

Bir girdapki önce elimi,
Sonra kolumu kaptırdım..
Sonra bütün ruhumu..
Çözemedim yıllarca içimdeki sonumu..
Göremedim,ne sağımı,nede solumu..
Bilemedim dışımdaki konumu.

Bu akşam, dünyanın tepesine çıkıp seni aradım..
Bağırdım,haykırdım ismini…. nerdesin….

Hani gözlerin varya, o vaha gözlerin…
Onlar gidince,mutluluğun her tonunuda alıp gitti….
Sorma, her şey siyah beyaz artık…. gece oldu…

Vedasız gideceğim
Bu sefer yok sebebim
Son ayrılık denemem
Kahrımdan öleceğim.

Bilki unutmam seni

Uyku ölüm gibi
Ölümü bilmez yaşayan
Tahmindir sade hisleri
Örtülür üstüne bir yorgan
Uyur geceleri..

Sardı etrafını kurnazca dört köpek..
Nereye gider? Ne yapar?
Kediciğim naçar..
Saldırdılar dört bir yandan
Acımasızca…..
Kanlar,salyalar arasında

Karıncalar

İşte yine beynimdeler.
Bir gün ölürsem,
Beni bu karıncalar öldürür.
Sanki her biri paslı çivi,