Turgut Erdoğan Şiirleri - Şair Turgut Er ...

Sen gitmeyi seviyordun,
Ben 'gitme' diye yalvarmayı.
Senin kalmanı istediğim kadar,
Sen, sevmiyordun ki kalmayı
Alanya, 19 Mayıs 2001

Bugün 19 Aralık 1999 Pazar. 'Gitme, beni bırakma, seni seviyorum' diyemediğim
o günden beri bu sana yazdığım ve senin cevaplamadığın kaçıncı mektubum
bilemiyorum. Şimdi hazan düştü gönlüme.Mevsimlerde eskisi gibi değil.
Yaz yaz gibi, kış kış gibi değil artık.
Beni kasabanın istasyonunda bir başıma, sensizliğimle bırakıp giderken, 'gitme, seni seviyorum' diyebilmeyi o kadar çok isterdim ki. Ama... Ama söyleyemezdim. İkimizde çocuktuk henüz. 'Gitme, seni gündoğumunun çalkantısız sularında kanat çırpan martıların bir simit kırıntısını sevdiği kadar, okyanuslarda rota çizen gemilerin limanları sevdiği kadar seviyorum' diyemezdim.
Çünkü biz henüz mahallenin dar sokaklarında saklambaç oynuyorduk, henüz uçurtma uçuruyorduk kasabanın çayırında. Hem ben sevmenin, aşkın ne demek olduğunu istasyon şefinin tren boyunca yürüyüp elindeki büyükçe çanı çalarken 'tren kalkıyooorr' diye bağırdığında öğrenmiştim.

Hani...'Seni seviyorum' dediğin gün var ya,
O an sanki dün gibi aklımda.
Utandığımdan seni sevdiğimi söyleyememiş,
Her şair gibi,
Yazmıştım mısralarımda...

Bak...
Bak yokluğun yakıyor içimi,
Bir yangındır almış başını gidiyor.
Ne olur...
Ne olur söyleme hiç gelmeyeceğini,
Görmüyor musun, kalbim hasretinden eridikçe eriyor.

GECE YENİ BAŞLIYOR
İşte bir tanem yine akşam oluyor,
Kalbim, tarifi imkansız hüzünle doluyor,
Sanma ki sensiz zaman geçiyor,
Sensiz asırlar süren gecem, daha yeni başlıyor.
.

Anlıyorum, kaçmak istiyorsun kaderinden.
Belki de, belki de seni çok seven birinden.
Gitmek istiyorsan hadi git.
Git, daha ismi konmamış şehirlerde gizlen.

Zaten bu şehirde gökyüzü hep dumanlı,

Bunca yıl, bunca mevsim beklediklerim bunlarmıydı? Depremlerde kalmış kağıttan evler gibi yıkılmak mıydı tüm beklentilerimin, yangınlarımın ödülü?
Oysa ne hayaller kurmuştum! Hazanlarda dökülse de yapraklarım, başım dik beklemiştim seni. Demli çayım olmuştu hayallerin, her yudumda gözlerimi kapatım tebessüm ettiğim.
Bir ömür yaşadım sensiz, ki her saniyesi bir ömre bedeldi. Ve bir ömür sonra senli birkaç gün. Ki bin ömür olsa ne fayda sonu sensizlik olduktan sonra.
Bu yıkım çok ağır geldi bana.Küçüldüm, bir karınca kadar küçüldüm sonunda. Ki karıncanın bile yaşama arzusu, ümidi vardır. Ya benim neyim kaldı. Benim tüm varlığım, arzum, ümidim sendin. Ve gittin...
Ne sevdan anladı sevdamı, ne de sen anladın yangınlarımı...
Alanya,19/09/2001

Bugün...
Yalnızlığımı vurdum,
Hayattan intikam alır gibi alnının tam ortasından.
Bir çığ düştü ardından,
Yüreğimin karanlık, karlı dağlarından.
Çığlık çığlığa uçmaya başladı martılar,

Ne yana baksam sen,
Kimi görsem sana benziyor.
Gözümü kapatıyorum sen,
Gözümü açıyorum yine sen.
Deli miyim neyim ben?

İlk seninle yaşadım, hazanlarda
Itır, sümbül, gelincik dolu ilkbaharları .
İlk seninle yaşadım, uykularda
Neşeli, mutlu, umutlu rüyaları.
Sendin o...
Ömür yarıyken hayat yolculuğunda