Topraga Dönerken 2 Şiiri - Seyfi Karaca

Eline geçen
Bir kuruşluk hayatı üçe beşe
Belki bedava beleşe
Çatırdayan kabuklar altında tozunu silkeleyip örtüsünü kaldırmakla uğraş didişlere müşkül
Bir git bir gel dalaşındayken aylık günlük dakkalık saniyeliğine kainat
Yorgun bezgin iskelelerde garlarda duraklarda merdivenlerde
Köprüleri ve çarşıları mesken tutmuş göçmen kuşlar gibi sonbahara kadar
Ve yemişleri çırpılmış eylülün hele bilmem kaçında orda yağmur burda rüzgar dağda derede masal
İnandım kandım işte, dolusundan içtim..
İçtim…
Delisi başına kıssayı hisseden asi cümlelerle söyleştim, düzgün evlerin darmadağın yol ve sokaklarından savuştum geçtim
Bozkırdaki dallarında çabutlar bağlı alıca öksüzlüğün halini hatırını sordum
Yazı yabanların davar sürülerini güden bayır yamaçlara benden yanık ıslıklar çaldım
Alaca salkımlarından dirmit üzümleri kestim handa yattım toz topraklar içinde uyandın
Seten döndüm
Harman savurdum
Kalabalıklara karıştım yalnızlıklarla sustum avundum
Her taraftan her güne her sevinci her derdiyle kabullendiğim ömrümle eşleştirip sevgilim ettim
Uçurtmalarını uçurdum gökyüzünün diyardan diyara gurbet gezindim durdum
Sağa baktım soka göründüm öteye gittim beriyi sırtlayıp yüklendim yaz kışlarınan oturdum kalktım
Ürkütmeden güvercini serçeyi ve incitmeden kurbağayı kertenkeleyi karıncayı
Evim barkım horantam derken her doyumsuz sevince kolyeler taktım, çileler ördüm üzdüm i, insan incileri donattım dağıttım
Şimdi dönmenin zamanı akıp giden bir damla suya güneşe rüzgara ve aşk yurduna
Ülke toprağına vaktini çekip çağıran güzün güneşin
Aklımdasın kutsal lades
Ey aşk
Hem kalbimdesin hem gönlümdesin hem ömremdesin hem özümdesin
Sevincin huzur, kederin hasret, daim yolumda günümde
Gezdim tozdum yıldızlara baktım bir ay gördüm masalıymış sabahın izini sürdüm geceden
Genç çağında çocukluk kundağında bahçe bostan gelinmkızların
Aşka durdum insan gördüm gönül bağıyla tükenmez huzuru seviştim söyleştim
Kuşlarla göçtüm börtü böceklerle danıştım mevsimlerle dertleşip dilleştim
Ekinden saçına ilini vilayetini sayılı günlerime bir ettiğim ahir zahirde oynaştım eğleştim
İnsana yuva kurdum
Kardelenlere uyandım hancı yolcu gittim geldim, sonsuzluğun barkı bucağına fani seyirler besledim büyüttüm
Hem dünümde hem yarınımda gittim ve dönüyorum işte geceyse ay ışığına
Gündüz ise rüzgara güneşe bozkıra delisine dolusuna gurbetine ve ülkesine aşkın
Tam kırlangıç çağındayken hatıram hasretimdeki güz bulancağı serin sefil sonbaharın
Göçüyor gidiyorum işte katar kervan hancı yolcu hepsi ben
Hepsi bana
Hepsi benimle, hepsi eylül ekim, kendimden kendime

Seyfi Karaca….. Eylül/33