Tıfıl Çağdan Sevdim, Mecâzî Mahbub

Tıfıl çağdan sevdim, mecâzî mahbub
Hakiki cânâna delâlet oldu
Ne yapim, Mevlâ’dan iş bu muhabbet
Gülmemiş başıma rezâlet oldu

Bu zara koyuldum, on bir yaşımda
Neler gördüm şevk olmamış başımda
Taşlandım, haşlandım aşk ataşında
Geçti civan ömrüm, nihayet oldu

Zâlim sevda kesti hep yollarımı
Kimse kabul etmez suallerimi
Her gören horladı bu hallerimi
Bu da bana büyük bir mihnet oldu

Bir pir-i kâmile bağlandı bu dil
Her mürşit müride olurmuş delil
Hakk’a sâdık olan kalır mı sefil
Yıkılan haneler imaret oldu

Birlik, Hak birliği, anla ey ahmak
Dur bab-ı Hüda’ya, bul güzel ahlâk
İste hakkı Hak’tan, bulursun mutlak
Durma bu günlerin hoş fırsat oldu

Ah ölmeden evvel görebilmedim
Zâlim nefsten tadım alabilmedim
Derdime bir derman bulabilmedim
Arttıkça günbegün cerahat oldu

Çaresiz mürşide uzattım elim
Hamd olsun def oldu, hep kıyl ü kalim
Şeyda bülbüllere döndü bu dilim
Cemâl’e bu sevda beyanat oldu